ဒီလိုနဲ့ပဲ နေ့တွေရက်တွေ ပြောင်းသွားလိုက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ အဖေနဲ့အမေ ကွဲသွားခဲ့တာလည်း ကြာခဲ့ပြီပဲ။ ကျွန်တော်လည်း အဖေရဲ့နောက်ကို ပါသွားပြီးတဲ့နောက် စင်္ကာပူနိူင်ငံမှာပဲ ကျောင်းတက်ရင်း စာမေးပွဲကျလိုက် ပြန်ဖြေလိုက်နဲ့ ငါးနှစ်တိတိ ကြာခဲ့ပါပြီ။
အဖေနဲ့အမေက မွေးထားတာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျွန်တော့်ညီမလေးတစ်ယောက် ရှိသေးတယ်။ သူ့နာမည်က အိလှသူ တဲ့။ ကျွန်တော်က အသက်၁၆ နှစ်၊ ကျွန်တော့်ညီမက အသက် ၁၁ နှစ်အရွယ်မှာ အဖေနဲ့အမေက ပြဿနာ အကြီးအကျယ်တက်ပြီး ကွဲတော့တာပဲဗျာ။ သူတို့အနေနဲ့ ပြဿနာတွေ အကြိမ်ကြိမ်တက်ခဲ့ကြတာတော့ ကြာပါပြီ။ သူတို့ပြဿနာတက်တိုင်း ရိုက်ကြပြုကြနဲ့ဆိုတော့ ကျွန်တော့်မှာလည်း စိတ်အနာတွေရခဲ့တယ်။
ထားပါတော့ဗျာ ဒီလိုနဲ့ပဲ သူတို့နှစ်ယောက် ကွဲသွားကြတော့ အမေက ကျွန်တော့်ညီမလေးကို တာဝန်ယူပြီး ခေါ်ထားတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အဖေနဲ့ ပါသွားတာပေါ့ဗျာ။
အခုတော့ အဖေဆုံးသွားတော့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲ စင်္ကာပူမှာ ယောင်လည်လည် ဖြစ်နေပြီး အမေ့ဆီဆက်သွယ်တော့ အမေက သူ့ဆီမှာ လာနေဖို့ခေါ်တော့ ရန်ကုန်ကို ပြန်ရတော့မယ်။ ကျွန်တော်လည်း အမေနဲ့ရော ညီမလေးနဲ့ပါ မတွေ့ရတာ ၅ နှစ်တိတိ ရှိပြီဆိုတော့ သတိရလှပြီပေါ့။
ကျွန်တော် ရန်ကုန်လေဆိပ်ကို ရောက်တော့ ကျွန်တော့်အမေနဲ့ ကျွန်တော့်ညီမလေး အိလှသူတို့ လာကြိုကြတယ်။ ကျွန်တော့်အမေကိုတော့ အဝေးကနေ လှမ်းမြင်ရယုံနဲ့ မှတ်မိပေမယ့် ကျွန်တော် မမှတ်မိတာက အမေ့ဘေးက ချောမောလှပတဲ့ ကောင်မလေးပါ။ အနားရောက်တော့ သေချာကြည့်တော့မှပဲ ကျွန်တော့်ညီမလေး အိလှသူ ဖြစ်နေတာ သိလိုက်ရတယ်။
ချောလိုက်တာဗျာ…. အသားက မဖြူလွန်း မညိုလွန်းပဲ ဝါရွှေရွှေနဲ့ မျက်နှာလေးက ဝိုင်းဝိုင်း၊ နှာတံပေါ်ပေါ်လေး၊ မျက်လုံးလေးတွေက ဝိုင်းပြီး အရည်လဲ့နေတယ်။ ဝတ်ထားတာကလည်း အခုခေတ်ပေါ်ပုံစံမျိုး မဟုတ်ပဲ မြန်မာဆန်ဆန် ထမိန်လေးနဲ့ဗျ။ သူ့အရပ်က အခုဆို ၅ ပေ ၄ လက်မလောက် ရှိနေပြီ။
