🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️
” ကို မြမောင် … လီးကြီးထောင်ပြီး အိပ်မနေနဲ့တော့ … ထထ … ကျုပ် ထမင်းအိုး တည်ခဲ့ပြီ … မိသဲ … ဈေးဝယ်သွားတော့မှာ လိုက်ပို့ဖို့ လုပ်တော့ ”
” အီးးးး …… အွန့် …… အေးပါ … မသန်းရယ် … ငါ့အလုပ် ငါသိပါတယ် ဟ ”
” ခ်ခ် ခ်ခ် … တော်ကလေ … လူမနိုးသေးဘူး … လီးအရင်နိုးတာ … ဟွန့် …။ ထ မျက်နှာသစ် … မိသဲတောင် ရေချိုးပြီးပြီ … ပြန်လာမှ လုပ်တော့ ”
” ခဏလေးပါ … မသန်းကလည်း … ထမိန်လေး လှန်လိုက် ရနေတာကို ”
” အိုး … သမီး ဟိုဘက်ခန်းမှာ … သနပ်ခါး သွေးနေတာ … မကြားဘူးလား …။ သွား … သမီးရှေ့တော့ အလိုးမခံနိုင်ပေါင် တော် ”
ကျမ သနပ်ခါးသွေးရင်း အမေ့စကားကြောင့် ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းလိုက်ရတယ်။ အမေက အခုထိ စကားပြောရင် တစ်တစ်ခွခွနဲ့ ရှေ့မကြည့် နောက်မကြည့် အမြဲပြောတတ်တာ။ ကျမရှေ့ အလိုးမခံဘူးသာ ပြောနေတာ အိမ်က ထရံကာ ကပ်မိုး ပေ ၂၀ ပေ ၄၀ အိမ်လေးပါ။ ကျမ အပျိုဖော်ဝင်ကတည်းက ဦးလေးမြမောင်နဲ့ အမေတို့ လိုးတာ မမြင်ချင်မှ အဆုံးပဲ။ အခန်းက ၂ ခန်း ပတ်လည်မို့ ကျမအခန်းနဲ့ အမေတို့အခန်းက ကပ်လျက်ပေါ့။ ထရံပေါက်က ကြည့်ရင် အမေတို့လိုးတာ အတိုင်းသားပဲ။ အိမ်အနောက်ဖက် ၈ ပေလောက်က အိမ်သာဆောက်ပြီး ဝန်းထရံဒေါင့်မှာ ရေဘုံပိုင်တူးပြီး ကျောက်စည်ကန် အသေးတစ်လုံး ချထားတာ။ အိမ်ပြည့် ဝန်းပြည့် ဆောက်ထားတော့ အိမ်ရှေ့ မြေအလွတ်တော့ မရှိဘူး။
မြို့အစွန်ဘက် ဥယျာဉ်ခြံမြေတွေ အကွက်ရိုက်ရောင်းတုန်းက ကျမအဖေ ရွာက လယ်ကွက်လေး ရောင်းပြီး ဝယ်ထားတဲ့မြေ။ အင်း ကျမ အဖေဆိုတာ အခု အမေ့ယောက်ျား ဦးလေးမြမောင် မဟုတ်ဘူး။ ဦးစိန်သောင်းတဲ့။ ဆုံးတာကြာပါပြီ။ အဖေက ရွာကနေ မြို့တက်ပြီး အောက်ခြေလက်သမား ဘဝကနေစခဲ့တာ တဖြည်းဖြည်း လက်သမားဆရာတစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ လက်သမားဆရာ ဘဝကနေ မုန့်ဟင်းခါးရောင်းတဲ့ အမေနဲ့ ဆုံခဲ့ကြတာ။
ကျမကိုမွေးပြီး ၁၀ နှစ်လောက်ကြ ရွာက အမွေရတဲ့ လယ်ကွက်လေးရောင်းပြီး အခုနေတဲ့ မြို့စွန်က ရပ်ကွက်ထဲ ပြောင်းခဲ့ကြတယ်။ ဒီရောက်ပြီး ၂ နှစ် နေတော့ အဖေ ဆုံးရောပဲ။ အဖေ ဆုံးပြီး ၃ နှစ်ကျော်မှ အမေက နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုတာပါ။ နောက်အိမ်ထောင်က အခု ဦးလေးမြမောင်ပေါ့။ ပထွေးဆိုပေမယ့် ကျမနဲ့အမေ့ကို ဆိုက်ကားနင်းကျွေးတာ အခုထိပါပဲ။ အမေ့အပေါ်လည်း သံယောဇဉ် ကြီးရှာပါတယ်။ မျက်စိအောက်ကကို အပျောက်မခံတာ။ နှာလည်းထန်တာ ပြောမနေနဲ့တော့။ အမေကလည်း ဦးလေးမြမောင်နဲ့ ယူပြီးမှ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင် နေတတ်လာတယ်။
