sendromsuz aşk | bxb

8

ekim, 2022
_

cumartesi, 13.25

batuhan; ülkü, merhaba nasılsın?

ülkü; merhaba batuhan. iyiyim teşekkür ederim sen nasılsın?

batuhan; ben de iyiyim teşekkür ederim. ee napıyorsun

ülkü; resim yapacaktım şimdi. sen ne yapıyorsun?

batuhan; ben de uzanıyordum öyle. işin yoksa bize gelir misin dicektim. buse ablam çok güzel kurabiye yaptı. biraz oyun oynardık da hem. sana öğretirim istersen.

ülkü; abimle konuşmam gerekiyor. bir de abimin gelmesi sorun olur mu? çünkü ben tek başıma rahat edemiyorum.

batuhan; tabii ki gelebilir. babam da evde zaten.

ülkü; tamam o zaman. ben abimle konuşup haber veririm. davetin için teşekkür ederim.

telefonu kenara bırakan ülkü abisinin yanına salona geçtiğinde ümit elindeki kitabı masaya koyup başını kaldırdı.

"abicim, resim yapmayacak mıydın sen"

ümit, ülkü ne zaman resim yapacak olsa evde hiç ses çıkarmadan vakit geçirirdi. bu kez de merak ettiği filmi izlemek yerine yarım bıraktığı kitabı okumaya başlamıştı.

ülkü abisinin yanına oturup kafasını göğsüne yasladı.
"tam yapacaktım ki batuhan mesaj attı abi. buse ablası kurabiye yapmış bizi davet etti. hem bana bilgisayar oyunu öğretecekmiş. öyle söyledi. gidebilir miyiz."

ümit kararsızlıkla elini ensesine atıp düşünürken ülkü çenesini yasladığı göğüsten abisine doğru bakıyordu. ümit ülkü'nün bakışlarına dayanamayarak burnunun ucuna parmağıyla dokundu.
"bakma öyle sevimli sevimli. sen hazırlanırken ben köşedeki çiçekçiden çiçek alayım bebeğim bir de biraz tatlı. elimiz boş gitmeyelim. geçen gün de sen onlara gittiğinde emrivaki olmuştu."

ülkü abisinin sözlerini başıyla onaylayıp üzerini değiştirmek için odasına geçtiğinde ümit de oyalanmadan pastaneye ve çiçekçiye gidip hoşuna gidenleri satın aldı.

bu esnada batuhan da bir haftadır inadını kırmak için uğraştığı ablasına nihayet ülkü'nün seveceğini düşündüğü kurabiyelerden yaptırabildiği ve ülkü davetini kabul ettiği için yatakta tepinerek seviniyordu.

"anne, baba, ümit hocayla ülkü gelecekler birazdan"

demet hanım, eşi türker beyle salonda oturmuş kahve içiyorlarken batuhan'ın sesini duyunca gülümseyerek onayladılar.
"iyi olmuş davet ettiğin oğlum. zaten geldiklerinden beri bir türlü ağırlayamamıştık. ben akşam yemeği için malzemeleri çıkarayım hep beraber güzel de bir akşam yemeği yeriz."

annesinin sözlerine sevinen batuhan annesine ve babasına birer öpücük vererek odasına geçti tekrar. dağılan yatağını toplayıp üzerindekileri değiştirdi. yine eşofman ve tişört giymiş olsa da şimdi biraz daha özenli duruyordu.

saat 2 olduğunda kapıları çaldı. batuhan beklemeden kapıya koşup hızlıca açtı. karşısında gördüğü sarışına gülümseyerek bakarken hülyalı çıkmasına engel olamadığı sesiyle hoş geldin dedi.

ümit arkadan boğazını temizlediğinde batuhan hızlıca kendisini toparlayıp kenara çekildi.
"hocam hoş geldiniz, ülkü sen de hoş geldin. içeri geçin şöyle."

demet hanım ve türker bey misafirleri karşıladığında burcu ile buse de yanlarına geldi. burcu okuldan dolayı ümit ile ülkü'yü zaten tanıyordu fakat buse için bu ilk tanışma olmuştu.
"üzgünüm bir türlü size hoş geldiniz diyemedim. haziranda yurtdışına gitmiştim çalıştığım şirketin merkez ofisini ziyarete. raporlar, analizler derken ne haftaiçim kaldı ne haftasonum. anca düzene girdim de bu haftasonu nihayet evde kalabildim."