Xiao zhan's pov
" අර girl ගෙ කකුල ගොඩ ගන්න බැරි වෙයිද ඩොක්ටර් ?"
Lusi මගෙ පස්සෙන් ඇවිදන් එනගමන් එහෙම ඇහුවා වෙද්දි වෝඩ් එකේ ඉදන් කැබින් එකට යන ගමන් හිටපු මම නතර වුනා.
නතර වෙලා Lusi දිහා බැලුවා. එයාත් මගෙ දිහා කුතුහලෙන් බලන් උන්නා.
"බයික් එක ගිහින් තියෙන්නෙ ඒ girl ගෙ කකුල උඩින් Lusi. එක රෝදයක් නෙවේ රෝද දෙකම.කකුලට සෑහෙන ඩැමේජ්"
" ම්..."
Lusi ට එහෙම කියපු මම ආයේම කැබින් එක දිහාවට අඩි තිබ්බා. Lusi ත් මගෙ පස්සෙන් ඇදුනා.
උදේ Yibo tianjin ගිහින් ටික වෙලාවකින් මාත් hospital ආවා. ඒ කොහොම වුනත් එයා ගියපු වෙලේ ඉදන් මගෙ හිතට දැනුනෙ දරාගන්න බැරි පාලුවක් තනිකමක් වෙද්දි hospital ආවාත් ඒ හැඟීම මගෙ හිතෙන් අයින් වුනේ නෑ.
ඉතින් ආදරේ කියන්නෙම එක්තරා විදිහක මායාවක් නෙවෙයිද?
මේ තරම් දවසක් තනිකමට හුරු වෙලා හිටපු මම දැන් හැසිරෙන්නෙ ජීවිතේ කිසිම දවසක මට තනිකම/පාලුව නොදැනිච්ච ගානට. හරියට මම හැසිරෙන්නෙ මේ අවුරුදු 28 ටටම Yibo මගෙ ළඟ හිටපු ගානට. ආදරෙත් එක්කම මිනිස්සු බොළද වෙනවාද කොහෙද?
මම නම් ඕනවටත් වඩා බොළඳද කොහෙද
Yibo ගැන හිත හිතම මම මගෙ කැබින් එක ළඟට ඇවිත් තිබුනා.
" ඔයා එහෙනම් අර ෆයිල් එක හොයලා තියන්න"
කැබින් එක ඉස්සරහා නතර වුන මම Lusi ගෙ දිහා බලලා එහෙම කිව්වා.
" හරි ඩොක්ටර් "
එහෙම කියලා මට ආචාර කරපු lusi මගෙ ළඟින් ඉස්සරහාට යන්න අඩි තියනවත් එක්කම,
" අහ් Lusi..."
මම Lusi ව නතර කලා වගේම ඉස්සරහා බලන් හිටපු lusi ආයේම පිටිපස්ස හැරිලා මගෙ දිහා බැලුවා.
" ඔව් ඩොක්ටර් "
" අද ඔයාලා කැෆේ එකට යන්න
මගෙ පොඩ්ඩක් ඔලුව රිදෙනවා"
මගෙ මූඩ් එක අද සම්පූර්ණම වෙනස් වෙලා නිසා මම Lusi ට එහෙම කිව්වා. ඇත්තටම මට අද කැෆේ එකට යන්න තරම්මවත් හිතක් තිබුනෙ නෑ.
උදේ Yibo යන්න ගියත් හරි මම හරියට හිටියෙ මිනිහා මැරිච්ච ගෑණි වගේ.
මම දන්නවා මම මෙච්චර බොළඳ වෙලා බෑ.
පැය විසි හතරම ළඟට වෙලා ඉන්න එක නෙවේ ආදරේ කියන්නෙ. ආදරේ ඊට වඩා ගැඹුරුයි.
අවුරුදු ගානක් ඈත් වෙලා උන්නත් කල් ඉකුත් නොවෙන හැඟීමක් ආදරේ කියන්නෙ. ඉතින් ඇයි මම මෙහෙම හැසිරෙන්නෙ?
මම දන්න එකම දේ මම හැම තත්පරේම හොයන්නෙ එයාගෙ උණුහුම කියන්න විතරයි.ඒක ප්‍රායෝගික නෑ කියන්න මම හොඳාකරම දන්නවා වුනත් මගෙ හිත ඒ දේ පිලිගන්න කැමතිම නෑ.
