The Last Human

37. Bölüm

"Sizi nasıl özlediğimi gerçekten anlatamam." Yixing Jongin ve Chanyeol'ün arasındaki yerini alıp oturmuş ve kollarını yanındakilerin boynuna dolamıştı.

Yanlarına geleli ne kadar olduğunu bilmiyordu Luhan. Ancak üçlünün sürekli bir şeyler hakkında konuşup gülüşmesi gerçekten kötü hissettirmişti.

"Özlediğini gerçekten görebiliyoruz Yixing. Bizi en son ne zaman aramıştın?" Jongin'in sesi hoşnutsuz çıkmıştı.

"En son iki yaz önce görüştük." Chanyeol de onu onaylamıştı.

"Bu ne surat böyle?" Chanyeol'ün yüzünü sıktırmıştı. "Sürekli gülen Chanyeol'e ne oldu böyle?"

"Lafı değiştirme." Uzun olan bunu söylemesine rağmen kısa bir an Baekhyun'la göz göze gelmişti.

Yixing'in bunu sadece anlık durumuna karşılık söylediğini biliyordu ancak bu dediği nitekim doğruydu. Baekhyun orada hayatta kalmaya çalışırken Chanyeol de giderek hayattan kopmuştu bunun farkındaydı. Fakat son günlerde kendini yenilenmiş hissediyordu.

Sebebi çok açık değil miydi?

"Durumları siz de biliyorsunuz. Uğraşmam gereken çok şey var."

"O şeyleri hepimiz çok iyi biliyoruz Yixing." Bomin üçlünün lafına atladığında Luhan daha fazla rahatsız etmişti kendisini.

Yixing'i tanımaması mıydı yoksa bir süredir Jongin'in yüzüne bile bakmayışı mıydı ona böyle hissettiren bilmiyordu.

Onlar birbirleriyle şakalaşırken hiçbir şey söylemeden kalkıp köşkün büyük camlarının dışında kalan balkona ilerlemişti. Belki Jongin'in evinde olduğu gibi iyi bir manzarası yoktu ancak soğuk havanın ve yağan karın iyi bir kaçış yolu olduğu doğruydu.

Buraya, Jongin'lerin yanına geldiği ilk an aklına gelmişti. Kimsesi yokken sığınabildiği tek şey evin camlarından görünen güzel manzaraydı. İçindeki huzursuzluğu biraz olsun iyileştirebilen tek şey oydu çünkü.

Ancak şimdiyle o günü karşılaştırdığında bile mutlu olmak için yeterli neden buluyordu kendine. Eskiden sadece Jongin'in gülümsemesini beklerdi. Şimdi ise o başkasına gülümsemesini bile istemiyordu.

Bunun nedeni Jongin'e tamamen sahip olması değil miydi? Birlikte oldukları için onu kıskanması bile güzeldi. Onu kıskanabilmesi, kıskanmaya hakkı olması... Sadece kendisine gülümsemesini istemesi...

Aptalca ve bencilce olsa da duygularını bu şekilde dizginleyebilmesine sevinmişti.

Jongin'le birliktelerdi. Bundan daha önemli bir şey olabilir miydi? Yüzüne vuran soğuk havaya gülümseyerek karşılık vermişti. Boğulmak üzere olan kalbi ve düşünceleri rahatladığı için iyi hissediyordu.

"Luhan nereye gitti?" Jongin yandaki koltukta oluşan boşluğu yeni fark edebilmiş gibiydi.

"Balkona çıktı." Demişti Baekhyun. Yixing geldiğinden beri kurabildiği tek cümle buydu.

"Hava soğuk niye oraya çıktı oraya o?" Jongin yerinden kalkarak ilerlemişti.

"Neden acaba? İki saattir çocuğun yüzüne bile bakmadın." Bomin başını iki yana sallayarak Jongin'e kötü bakışlar atmıştı.

Jongin yaptığı hatanın farkına vararak onu balkonda bekleyen Luhan'ın vereceği tepkinin korkusuyla yutkunmuştu.

"Bir dakika! Luhan o mu? Onu öylesine koruyordun ki dışarı çıkmasına bile izin vermeyeceğini düşünmüştüm. Temsilcilerden biri sandım." Yixing heyecanla Jongin'e bakmıştı.