he's my son?

ch18 = آخر

تونی همونطور ایستاده به در اتاق پیتر که الان بسته بود نگاه کرد.
و بدون هیچ کنترلی به عضلات صورتش لبخند بزرگی رو صورتش شکل گرفت.

***

همه چیز خوب پیش رفت.
بعد ازاین شب مدت ها همه چیز عالی بود.

تونی و پیتر یا گرفتن که باید از کلماتشون استفاده کنن.
هرچند که زیاد این کار و نمیکنن.

ولی چیزی که از اول میدونستن و تا الان تو خوشیشون غرق شده بود اومد سراغشون.
می کاملا درمان شده بود.

و قرار بود فردا مرخص بشه.
که یعنی پیتر برمیگرده پیشش.

این باید خبر خوبی باشه.
می حالش خوبه...ولی الان پیتر تو کارگاه کنار تونی با چهره مغموم نشسته.

امروز برخلاف هفته گذشته که کارگاه پر از صدای حرف زدن پیتر بود.
فقط صدای فلز های سردی میومد که به ه اصابت میکردن.
و این از هر سکوتی بدتر بود.

تونی حس کرد که دیگه داره صبرش سر میاد.
_پیتر درمورد می....

گوش های پسر کوچیک تیز شد.

_میخوای باهاش برگردی به کویینز؟
با تردید پرسید، مدتی بود که داشت به این مسئله فکر میکرد اما تاحالا به زبون نیاورده بودش.

و این سوال برای پیتر مثل سوال مامانتو بیشتر دوست داری یا باباته.
_نمیدونم.

تونی سر تکون داد.
متوجه بود.
_اگر بخوای میتونی اینجا بمونی، یا هر وقت بخوای بیای، در هر صورت.....
رو به پسر کرد.
_اینجا خونته.

پیتر یکم بغض کرد.
اینجا الان خونش بود.

ولی خونه کوچیکی که با می توش زندگی میکرد چی؟
اون خونه شلخته دوست داشتنی که توش بزرگ شده بود؟

این مسئله پیتر و داشت از درون میخورد.
اینکه الان اینجا رو بیشتر دوست داره.

حس میکرد کار اشتباهی داره میکنه.
ولی فکر میکرد کار درسته.

و ادامه روز به سکوت گذشت.
امروز آخرین روز پیتر پیش تونی بود.
شاید.

اون هنوز انتخاب نکرده بود کجا زندگی کنه.
اما حقیقت اینه که از اول انتخاب کرده بود، و اون قسمت لجبازش نمیزاشت نظرش رو عوض کنه.

شاید خاطرات گذشته که پیتر باهاشون زندگی رو گذرونده بود باعث میشدن نتونه از اون زندگی سابق بگذره.
شایدم فقط از تغییر میترسه.

هر چیزی که هست مثل یه زنجیر پیتر رو نگه داشته بود.
و هیچ راهی برای رها شدن ازش سراغ نداشت.

یعنی امروز باید کار خاصی میکردن؟
اینکه روز آخره (شایدی) نباید روز خاصی باشه و بر کلی با هم وقت بگذرونن؟
یا به امید اینکه قراره باز همینطوری همدیگه رو گهگاهی ببینن روز رو عادی سپری کنن؟