Δεμένοι Οριστικά

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι

◇◇◇◇◇◇◇◇

Η Άννα με τον Δημήτρη, ύστερα από την απόδειξη της αθωότητας και την αποφυλάκιση του Θοδωρή, δεν κατάφεραν να ξαναγίνουν πάλι όπως παλιά! Η ρωγμή στη σχέση τους αποδείχτηκε να είναι πιο βαθιά απ' ότι μπορούσαν να αντέξουν. Έτσι, οι δρόμοι τους χώρισαν εκείνο το καλοκαίρι, παρέα μαζί με το ζεστό αεράκι του Ιουλίου.

5 ΧΡΌΝΙΑ ΜΈΤΑ.

Η Άννα μόλις προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο, όπου την περιμένουν, με πολλή χαρά η Χρυσα και ο νέος της σύζυγος, ο Μίλτος.
Η Άννα, εδώ και περίπου 4 χρόνια, μένει στη Ρώμη. Προσπαθεί να χτίσει μια καινούργια ζωή, μακριά από κάθε παλιά ανάμνηση, μακριά από από κάθε παλιά πληγή και, φυσικά, μακριά από καθετί που θυμίζει...εκείνον.
Πόσο δύσκολο της είναι που μπορεί ακόμα, ύστερα από τόσα χρόνια, να θυμάται τόσο καθαρά το απαλό του άγγιγμα. Εκείνο το καυτό άγγιγμα που κάθε φορά της έκοβε το οξυγόνο και έκανε την καρδιά της να πεταρίζει από πόθο και αγάπη.
Κάποιες φορές, μάλιστα, όταν η νύχτα έφερνε τα αστέρια, θα ορκίζονταν πως μπορούσε να αισθανθεί, ανάμεσα στα όνειρα της, τις βαριές -ζεστές-ανάσες του να της χαϊδεύουν το λαιμό.
Κάθε ξύπνημα, όπου εκείνος έφευγε, ήταν ένας μικρός εφιάλτης.

Η Άννα, ήταν πολύ χαρούμενη που θα ξαναέβλεπε την οικογένειά της ύστερα από 2 χρόνια! Η τελευταία φορά που επισκέφτηκε την Ελλάδα ήταν για τον γάμο της Χρύσας και του Μίλτου. Της είχαν λείψει όλοι τόσο πολύ. Ανυπομονούσε να φάει το φαγητό της μαμά της και να βρεθεί ξανά στο παιδικό της δωμάτιο, εκεί που έφτιαξε τόσες αξέχαστες μνήμες στα εφηβικά της χρόνια και όχι μόνο.

Αφού, λοιπόν, πάρει της βαλίτσες της, κατευθύνεται προς την έξοδο του αεροδρομίου όπου αντικρίζει την Χρύσα.
Αμέσως τρέχει στην αγκαλια της και μένουν να κλαίνε απο χαρά η μία στον ώμο της άλλης
Α: "Πόσο μου έλειψες! Επιτέλους είμαστε μαζί!"
Χ: "Κι εμένα μου έλειψες, δε φαντάζεσαι πόσο! Πάμε τώρα, η μαμά μας περιμένει για φαγητό! Δε ξέρεις πόσες ετοιμασίες έχει κάνει!".
Α: "Μπορώ να το φανταστώ" (γελάει).

Η διαδρομή για το πατρικό σπίτι της Άννας ήταν σύντομη. Εκεί τους υποδέχτηκε η Ειρήνη με μεγάλη χαρά και Αγάπη! Πήρε αγκαλιά την Άννα και δεν την άφηνε να φύγει.
Ε: "Κοριτσάκι μου, μου έλειψες! Έχω τόσο πολύ καιρό να σε δω, δε φαντάζεσαι πόσο πολύ σε έχω επιθυμήσει."
Α: "Και σε μένα μαμά μου έλειψες! Υπόσχομαι πως θα έρχομαι πιο συχνά!
Πάμε τώρα να φάμε, γιατί τα μύδια μου έσπασαμ τη μύτη;"
Η Ειρήνη γέλασε και έκατσαν όλοι μαζί στο τραπέζι.