Bebekler, Boran'ın ve Roza'nın modelinden (Henry Cavvil ve Victoria Brunova) memnun musunuz? Merak ediyorum da. (: (Beğenmiyorsanız karakter önerisi yapabilir misiniz? Kolayca değiştirebileceğimi sanmıyorum, alıştım ama beğenmiyorsanız modelleri sizin dediklerinizi deneyelim.)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
....
Saçlarımda ki her metrekareye öpücüklerini bahşederken biraz daha tutundum ona. Yanımda birinin varlığına o kadar ihtiyaç duyuyordum ki artık.
Elleri sırtıma gitti. Sakinleştirmeye çalışıyordu bedenimi. Ardından kulağımın arkasına bir öpücük kondurup, kulağıma eğildi.
"Ey jina ku wate dide evînê. Nîyetamin ewe kû bi tera bijîm, bi tera mezin bivim û bi tera wendabivim li ser ve dinyayê. Lê bizanibî, dinyaya bête ne hêjaye jiyanê ye.. "
(Ey aşka anlam veren kadın. Niyetim senle yaşayıp, seninle büyüyüp ve seninle kaybolmak bu dünyada. Bilmelisin ki, sensiz bir dünya yaşanmaya değer değil artık.)
Cümlesini ben mi hayal etmiştim yoksa gerçekten bunu söylemiş miydi? Çünkü o kadar kısık sesle söylemişti ki. Ve Kürtçe konuşurken sesi garip, ve bir o kadar karizmatik bir tondaydı.
Boran ellerini gözlerimin altına yerleştirerek göz yaşlarımı sildi. Yüzümün gözümün her tarafı eminim kıpkırmızı olmuştu.
Ben de onun yaptığı gibi gözlerimin altını silmeye başladım.
"Annen ile konuşmak ister misin?"
Sakinleştirici ve yatıştırıcı sesi beni biraz daha ağlatmaya iterken, Boran göğsüne çekti bu sefer beni.
Kimseyle konuşmak istemiyordum. Sadece uyumak istiyordum.
"Uyumak istiyorum..." Dedim yutkunarak. Kafasını sallayıp beni kucağına aldı. Merdivenlere yöneldi. Sadece gözlerimi kapatıp, gözlerimden yaşların akmasına izin verdim.
Normalde benim durumumda olan çoğu kız bunu duymazken, ben ise Mihrimah ananın zorbalıkları sayesinde kendimi en alt sınıfta hissediyordum. Dicle'nin önünde söylemişlerdi bu cümleyi, yoksa bunu benim önümde söyleyemezdi öyle rahatça.
Mihrimah ana ve babam dışında herkes bana, kuma kızı bile olsam, Evindar aşiretinin tek kız çocuğuyum diye saygı duyardı. Kimse önümde bunu söylemeye cesaret edemezdi.
Birileri benim yaramı, acımı, en zayıf hissettiğim konuyu Şahmaran aşiretinin önünde söylemişti. O da Mihrimah anaydı elbette ki.
