ငါ့ရဲ့နောက်ဖေးခြံဝန်းက ထန်မင်းဆက်ဖြစ်နေတယ်

17

လီယင်

အခန်း၁၇။ လီခယ့်၏တောင်းဆိုချက်

ခေါင်းလျှော်ရည်သည် ချမ်အန်းမြို့တော်တွင် အင်မတန် လူသိများလာပြီး နန်းတော်အတွင်းမှ မှာယူမှုများလည်း တစတစတက်လာသဖြင့် သေတ္တာလေးရာဟူသော ပမာဏမှာ ယခင်လို မလုံလောက်ပေ။ လုံလောက်သောပမာဏနှင့် အ‌ဝေးကြီးပင် လိုသေးသည်။ ဧကရီချန်စွန်းသည်လည်း နန်းတော်၏ မရှိမဖြစ် အသုံးလိုသော စာရင်းတွင် ဤခေါင်းလျှော်ရည်ကိုပါ ထည့်ပေးထားရာ လီယင်လည်း ဝမ်းသာပီတိဖြာနေတော့သည်။

နန်းတော်ကြီးသည် ဈေးကွက်ကောင်းတစ်ခု ဖြစ်ပေသည်။ သို့သော်ငြား အမှန်တကယ် စီးပွားဖြစ်ထွန်းနိုင်မည့် ဈေးကွက်မှာ နန်းတော်ပြင်ပမှ ဈေးကွက်ဖြစ်သည့်အကြောင်းကို လီယင်နားလည်သဘောပေါက်သည်။ ၎င်းအား နန်းတော်ပြင်ပတွင် လီယင်နှင့်တွေ့ဆုံနိုင်ရန် စောင့်ဆိုင်းနေကြသော အနယ်နယ်အရပ်ရပ်မှ ရောက်လာသည့် ကုန်သည်များကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သိနိုင်လေသည်။ ၎င်းတို့တွင် ငွေရပေါက် ဘယ်မှာရှိပြီး ဘယ်ကိုသွားရမည်ဆိုသည်ကို သိသည့် ပါးနပ်မှုမျိုး ရှိခြင်းမှာ လီယင်မင်းသားနီးနီးပင်။

ထိုအကြောင်းများကို လီယင်တွေးတောနေစဉ် တံခါးအပြင်ဘက်မှ -
“ ညီတော် ခြောက်၊ ဘာတွေများ လုပ်နေပါသလဲ။ ” ဟူသည့် ရွှင်လန်းတက်ကြွနေသော အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် ခန်းမဆောင်ထဲတွင် လူအချို့ရောက်နေသည်ကိုပါ လီယင် သတိထားမိလိုက်သည်။

“ အစ်ကိုတော်သုံး၊ ဘာအကြောင်းကိစ္စနဲ့များ ရောက်လာရပါသလဲ။ ”

၎င်းအသံကို လီယင်ရင်းနှီးသည်။ လူသေခန္ဓာကိုယ်မှတဆင့် ဤခေတ်သို့ရောက်လာချိန်၌ လီယင် ပထမဆုံးကြားရသော အသံပင်တည်း။

သူ၏ ‌ခေါက်ယပ်တောင်လေးကို ဖွင့်ကာ တဖျတ်ဖျတ်ခတ်ပြီးနောက် လီခယ့်မှ မေးလိုက်သည်။

“ ဘာတုန်း။ မကြိုဆိုတဲ့သဘောလား"

“ မဟုတ်ရပါဘူး အစ်ကိုတော်ရယ်။ အစ်ကိုတော် လာလည်တဲ့အတွက် ညီတော် အလွန်ကို ဝမ်းမြောက်လှပါတယ်။ ”