Teen Romance (boyxboy)

Κεφαλαιο 2

Το επόμενο πρωί τριγυρνούσα στους διαδρόμους του ισογείου προσπαθώντας να βρω την αίθουσα στην οποία έπαιρνε μέρος το πρώτο μάθημα της ημέρας. Το χαρτί που κρατούσα έγραφε αιθουσα 27 αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να την βρω. Βρισκόμουν ακριβως εξω απο την αίθουσα 28 ενώ η είκοσι επτά δεν ήταν πουθενά. Ετσι όπως προσπαθούσα να καταλάβω τι γινόταν ακουσα μια κοριτσίστικη φωνή από πίσω μου.

"Μηπως χρειάζεσαι βοήθεια;" είπε κάνοντας με να γυρίσω απότομα προς το μέρος της. Ήταν ένα κορίτσι γύρω στην ηλικία μου, με κοντά, μαύρα μαλλιά και σκούρα, κάστανα μάτια.
"Ναι, δεν μπορώ να βρω την αίθουσα είκοσι επτά" είπα δείχνοντας της το χαρτί που κρατούσα.
"Α τώρα κατάλαβα. Η αίθουσα εικοσι επτά είναι στον απέναντι διάδρομο. Μη με ρωτήσεις γιατί, ούτε εγώ ξέρω αλλά μπορώ να σε οδηγήσω εκεί" προσφέρθηκε.
"Ναι ευχαριστώ. Είμαι ο Στέφαν"
"Σάρρα"

Διασχίσαμε το σαλόνι και περάσαμε στην άλλη μεριά του κτηρίου. Χωθηκαμε σε έναν διάδρομο, ο οποίος ήταν σχεδόν άδειος. Περπατήσαμε λίγο ακόμα και σταματήσαμε μπροστα απο μια ανοιχτη πόρτα με το καρτελάκι είκοσι επτά.
"Εδώ είμαστε" είπε.
"Ευχαριστώ" γέλασα.
"Δεν κανει τίποτα. Λοιπον καλύτερα να πηγαίνω, δεν θέλω να αργήσω την πρώτη μέρα. Εαν θέλεις μπορείς να καθίσεις με εμένα και την παρέα μου την ώρα του μεσημεριανου, θα γνωριστούμε καλύτερα" πρότεινε. Φυσικα και έσπευσα να πω ναι, αυτή ήταν η ευκαιρία μου να κάνω μερικούς φίλους στο καινούριο μου σχολείο.
"Ναι! Θα τα πούμε εκεί" είπα.
Αποχαιρετιστηκαμε και μπήκα στην ταξη.

Το μάθημα δεν είχε αρχίσει ακόμα οπότε βρήκα ένα θρανίο στην αριστερή σειρά δίπλα στον τοίχο και κάθισα. Κρεμασα την τσάντα μου στην καρέκλα μου όπως όλα τα παιδιά και κοίταξα γύρω μου. Ολοι ήταν καθισμένοι στις θέσεις τους και μίλαγαν με τους φίλους, λέγοντας τα νέα τους. Ένιωσα λιγο μοναχικά αλλά τα ξέχασα όλα όταν μια γνωστή φυσιογνωμία μπήκε στην αίθουσα. Ηταν ο Αλεξάντερ!

Σταθηκε μπροστα στην πόρτα σκανάροντας την αίθουσα. Τα ματια του έπεσαν πάνω μου και το πρόσωπο του έλαμψε. Κατευθύνθηκε προς το μέρος μου
"Σε πειράζει να κάτσω εδώ;" ρώτησε με ήρεμο τόνο.
"Οχι, κάθισε" είπα χωρίς να τον κοιτάξω.

Εκατσε στην καρέκλα και κρέμασε την τσάντα του. Γυρισε προς το μέρος μου να μου πει κατι αλλά πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα του η καθηγήτρια έκλεισε δυνατά την πόρτα της αίθουσας κάνοντας τα κεφάλια όλων να γυρίσουν μπροστα.
Ηταν μια κυρία γύρω στα πενήντα οκτώ με γκρίζα μαλλιά και γαλάζια μάτια. Ήταν κάπως κοντούλα και φόραγε τετράγωνα γυαλιά οράσεως.
"Λοιπον παιδιά, καλημέρα"
Όλοι σώπασαν.
"Είμαι η κυρια Μάρσαλ και θα είμαι η καθηγήτρια των μαθηματικών σας για φέτος. Θα αρχίσω μοιράζοντάς σας τα βιβλία και μετα θα αρχίσουμε το μάθημα".