Teen Romance (boyxboy)

Κεφάλαιο 13

Οι μέρες πέρασαν. Ο Αλεξ και η Σαρρα τα βρήκαν και παρέμειναν φίλοι, έχοντας έναν ακόμα πιο δυνατό δεσμό απο πριν. Εγώ και ο Αλεξ αρχίσαμε να κάνουμε πιο πολλές εξόδους με την υπόλοιπη παρέα, περνώντας φυσικά και χρόνο μεταξύ μας. Σύντομα οι μέρες έγιναν μήνας και οι διακοπές των Χριστουγέννων ήταν δυο μέρες μακριά. Η μερα ήταν Πέμπτη και το Σάββατο όλοι θα βρισκόμασταν στα σπίτια μας.

[...]

Η ώρα ήταν έντεκα το βράδυ. Βγήκα από το μπάνιο φορώντας τις πιτζάμες μου. Ξαφνιάστηκα κάπως γιατί όλα τα φώτα του δωματίου ήταν κλειστά. Κοίταξα γύρω και το μόνο φως ήταν αυτό του φεγγαριού που έμπαινε από το παράθυρο. Ακριβώς μπροστά βρισκόταν ο Αλεξ και ήταν κουλουριασμένος πάνω στο γραφείο του κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό. Τον πλησίασα και κάθισα δίπλα του. Χάιδεψα τη γυμνή του πλάτη και εκείνος εγυρε και ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος μου.

«Τι σκέφτεσαι;» Τον ρώτησα.
Ξεφυσιξε.
«Αύριο είναι η τελευταία μέρα και μετά όλοι θα φύγουμε»
«Και γιατί το σκέφτεσαι τόσο πολύ;»
«Γιατί δε θέλω να φύγω. Έχω συνηθίσει να είμαι μαζί σου όλη τη μέρα. Κοιμόμαστε μαζί, ξυπνάμε μαζί, τρώμε μαζί και τώρα θα χωριστούμε για δυο εβδομάδες. Και σαν να μη φτάνει αυτό, ο πατέρας μου φέτος θα λείπει σχεδόν κάθε μέρα και θα περάσω μόνος μου τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά» απάντησε καθαρά αναστατωμένος.

Για λίγο δεν ήξερα τι να πω. Εγώ θα περνούσα τις γιορτές με την οικογένεια μου αλλά αυτός; Θα τα περνούσε όλα μόνος του;

«Λυπάμαι γλυκέ μου» προσπάθησα να τον ηρεμήσω βάζοντας τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα μαλλιά του. «Σου υπόσχομαι οτι θα μιλάμε μαζί βίντεο κλήση κάθε μέρα και μπορείς άμα θες κάποια μέρα να καλέσεις τα παιδιά στο σπιτι σου να σου κάνουν παρέα αφού έμενε τα κοντά»
«Ναι, θα το κάνω» είπε και η φωνή του κάπως έσπασε. Είδα μερικά δάκρυα να κυλάνε πάνω στα μάγουλα του. Ίσως από τις πρώτες φορές που τον έβλεπα να κλαίει. Αμέσως έφερα το πρόσωπο του απέναντι από το δικό μου και σκούπισα τα δάκρυα του με τους αντίχειρες μου.
«Σε παρακαλώ μη με κανείς και εμένα να κλάψω» είπα. Εκείνος γρήγορα χώθηκε στην αγκαλιά μου κάνοντας με να τυλίξω τα χέρια μου γύρω του. Μερικά ακόμη δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια του βρέχοντας την μπλούζα μου και ύστερα ακούστηκαν μερικοί λιγμοι.

«Θελεις μήπως να ξαπλώσουμε; Πρέπει να είσαι κουρασμένος» είπα κάνοντας τον να τραβηχτεί πίσω. Έγνεψε.
Χαμογέλασα και σηκώθηκα απο το γραφείο.