Teen Romance (boyxboy)

Κεφάλαιο 9

⚠️ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ!!! ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΗΝΗ!!!⚠️

Αφού χτύπησε το κουδούνι για το τέλος των μαθημάτων, έτρεξα στο κυλικείο.Ήμουν από τους πρώτους που έφτασαν όποτε δεν χρειάστηκε να περιμένω και πολύ στην ουρά. Πήρα μια μερίδα σούπα για τον Αλεξ και έφυγα φουριόζος από εκει μέσα.

Μπήκα στο ασανσέρ και μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμουν έξω από το δωμάτιο. Άνοιξα αργά την πόρτα και αντίκρισα τον Αλεξ ξαπλωμένο στο κρεβάτι του.
«Γεια σου όμορφε» είπε μόλις με είδε.
«Γεια» τον χαιρέτισα. «Πως νιώθεις»
«Καλύτερα να σου πω την αλήθεια»
«Ειμαι πολύ περήφανος που το ακούω. Και δες, σου έφερα σουπα!» απάντησα πλησιάζοντας τον. Κάθισα δίπλα του και αυτός σηκώθηκε λίγο ώστε να φάει. Του έδωσα το χάρτινο τάπερ που κρατούσα και έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του. Μόλις ένιωσε το άγγιγμα μου με κοίταξε. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη και γέλασε.
«Λοιπόν, θέλεις να σου φέρω κανένα ντεπόν ή κάτι άλλο;» Τον ρώτησα.
«Νομίζω θα χρειαζόμουν μερικές καραμέλες για τον λαιμό»
«Εντάξει, επιστρέφω αμέσως» είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

Βγήκα από το δωμάτιο και πήρα τον δρόμο για το ασανσέρ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρισκόμουν στο ισόγειο και πήγαινα προς το ιατρείο. Αφού περίμενα αρκετή ώρα στην σειρά, πήρα μερικές καραμέλες για τον λαιμο και κάτι ντεπόν. Έφυγα γρήγορα από εκει και πήρα πάλι το ασανσέρ για να ανέβω στο δωμάτιο.

Στον πρώτο όροφο μπήκε στο ασανσέρ η Ελι.
«Ω γεια σου Στεφάν» είπε μόλις με είδε.
«Γεια σου Ελι, πως πάει;» Την ρώτησα.
«Καλά εδώ. Πως και δεν ήρθατε να φάτε μαζί μας σήμερα;»
«Α εμμ... βασικά ο Αλεξ είναι λίγο αρρωστούλης και έμεινε μέσα σήμερα όποτε πήγα να πάρω μεσημεριανό και επέστρεψα κατευθείαν στο δωμάτιο για να μην είναι μόνος του»
«Τον καημενούλη μου, περαστικά να του πεις»
«Εντάξει, θα του τα πω. Εγώ πάντως εδώ κατεβαίνω. Τα λέμε!»

Χαιρετηθήκαμε και βγήκα από το ασανσέρ. Άρχισα να περπατάω προς το τέλος του διαδρόμου και λίγες στιγμές αργότερα βρισκόμουν έξω από το δωμάτιο. Άνοιξα αργά την πόρτα σε περίπτωση που κοιμόταν. Για καλή μου τύχη ήταν ξύπνιος και καθόταν στο κρεβάτι του.

Μόλις με είδε χαμογέλασε.
«Γεια σου» είπε με έναν γλυκό τόνο και σηκώθηκε να με αγκαλιάσει. Πέρασε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
«Τι έγινε;» Τον ρώτησα πριν περάσω τα χερια μου γύρω από τον λαιμο του.
«Απλά συνειδητοποίησα ποσό τυχερός είμαι που σε έχω» απάντησε και με σήκωσε στον αέρα. Με κουβάλησε έως το κρεβάτι και με έβαλε από κάτω του. Άρχισε να μου φιλάει παιχνιδιάρικα στον λαιμό όσο εγώ γελούσα.
«Αλεξ! Τι κανείς;» Φώναξα μη μπορώντας να σταματήσω να γελάω. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε στα μάτια.
«Μου αρέσει να βλέπω το χαμόγελο σου όποτε αποφάσισα να σε κάνω να γελάσεις» είπε ναζιαρικα.
«Αυτός δεν είναι λόγος. Οι άρρωστοι δεν κάνουν τέτοια» απάντησα.
«Α ναι; Και που το ξέρεις αυτο;» Με πείραξε. Έβαλε τα χερια του στην κοιλιά μου και άρχισε να με γαργαλάει.
«Αλεξ! Σταματά!» Είπα γελώντας.
«Θα σταματήσω μόνο εάν συμφωνήσεις να κάνουμε αγκαλίτσες και πάρουμε έναν υπνάκο μαζι»
«Καλά καλά!» Συμφώνησα και σταμάτησε να με γαργαλάει.