SOLUDUĞUM KORKU

Bölüm 44:"Katil"

 

   ... Odaya hızla girerek kapıyı kilitledim.
Yatağa otururken ağzımdan derince ve öfkeyle soluyordum. Bir elim karnımdaydı, ağrım hafifçe geçiyor gibi. Yaşadıklarım yüzünden bu ağrıları çekiyordum. Endişe ile karşıyı izliyordum.
Gece, ben acılar içindeyken yanımda olmamasının sebebi o kadın mıydı? Artık beni umursamıyor diyordum. Benden tüm ümidi kestiği için, göz yaşlarımı dahi görmüyordu. Eskiden, oysa onu göz yaşlarımla etkilerdim. Benim ona sarıldığım gibi o kadın ona sarılmıştı. Belli ki burada olma sebebim karnımdaki bebeğimdi. Bebeğim için burada tutuluyordum. O doğduğu an, belki de öldüreceklerdi beni. Bebeğime de o kadın bakacaktı.

"Aden, lütfen kapıyı açar mısın?" Kapıya hiç durmadan vuruyordu. Onu duymamış gibi davrandım. Bir elim karnımı okşarken aklıma düşen her şeyle komodinin üzerindeki telefonuma ulaşıp bir de çekmeceye koyduğum öğlen karşılaştığım adamın verdiği telefon numarasına ulaştım. "Murat Koygun" yazılı bir kağıt. Numarayı telefonuma girerken Ammar kapıyı iyice zorluyordu. "Beni rahat bırak!" Diye bağırdım.

"Aden, lütfen!" ..

Telefonu kulağıma getirerek saat geçte olsa aldırmadım. Birkaç çalıştan sonra o adamın sesini duymuştum. "Alo?" ..

"Murat bey, merhaba! Kusura bakmayın bu saatte rahatsız ediyorum ancak, ben Aden.".. Sesim duyulmasın diye alçak bir sesle konuştum.

"T-tabi tabii ki buyrun! Bir şey mi oldu?".. Sesi uykulu gelmiyordu.

"Konuşmak istiyorum. Yarın sabah beraber oturduğumuz o kafede buluşabilir miyiz? Erken çıkacağım." .. Sesim bozuktu.

"Elbette. Endişe ettim. Bir sorun mu var?" Saat epey geçti. Böyle düşünmesi normal olacaktı.

"Yok, yani henüz. Konuşmak bana iyi gelecek."

"Tamam Aden hanım. Orada olacağım."

"Teşekkürler. İyi geceler." Telefonu kapatıp yatağa oturdum. Ağlamalarım bitmeyecekti. Kalbim kırık, buruk bir hisle yatağa uzandım. Ammar'ın sesi kesilmişti. Ya gerçekten böyle bir durumu anlamamı istedi ya da bu an üzerime gelmek istemiyordu. Ancak ben yüzünü dahi görmek istemiyordum. Ona en ihtiyacım olduğu an yanımda değildi. Acılar içinde kıvranırken o başkasıyla çirkin anlar yaşıyordu.

O tutkulu aşkı buraya kadarmış. Neden kızıyorum bilmiyordum. Zaten kurtulmak istediğim biriydi.
Ancak yine de kırıldım. Yüreğim acı içindeydi. İçim bile kalkıyordu. Bebeğim için savaşacaktım artık. 
Gerekirse ben de çok kötü biri olacaktım. Sabah erkenden uyanıp hazırlandım. Kilitli kapıyı açıp koridora çıktığımda yine bir sessizlik vardı.
Ona bakmak istemedim. Nerede olduğu bile beni ilgilendirmiyordu. Salona inip güneş yeni yeni doğarken kimseyi göremedim. Uyuyor olmalıydılar. Belki de Jasmin'le beraberdi. Derken onun salondaki koltukta uzanan bedenini gördüm. Üzerini bile değişmemiş.