Etraf tek kelimeyle savaş alanıydı. Bir kelimeyi bu kadar iyi tarif eden bir görüntü olamazdı. Askerler hayatta kalmak için titanlara saldırıyordu. Titanlar ise insanlara...
Erwin'in planı işe yarayacaktı zaten ve bu plan uğuruna çokça asker ölecek...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Abel'den
Binaların arasında gizlice giderek durum kontrolü yapıyordum. Çanların sesi her yerden duyuluyordu ama kimse surlara çıkmıyordu bu durum garipti.
Gözüm merkez binasına takılmıştı. Binanın etrafı titanlarla sarılıydı. Aslında orayı temizlerdim ama bu görevi Eren'e bırakmaya karar verdim.
Biraz daha dolaştıktan sonra bizimkilerin olduğu yere geldim ve yakalanmamak saklandım. Jean ve Connie konuşuyordu.
"Hey Jean! Ne yapmamız gerekli?"
"Yapabileceğimiz hiç bir şey yok. Sonunda geri çekilme kararı alacaklar, gazımız olmadığı için duvarlarada çıkamayız. Yani hepimiz öleceğiz.. Bu korkaklar yüzünden."
"Destek takımı? Ne oldu onlara? Hepsi yok mu edildi?"
"Hareket edemeyecek kadar dehşete düştüler. Nedenini anlayabiliyorum. Karargahta saklanıp bize erzak sağlamamaları inanılmaz bir şey. Bu çok kesin. Titanlar onları kıstırmış. Gaz alabileceğimizi sanmıyorum."
"O zaman şansımızı deneriz! Burada boş boş oturup bir şey yapmamaktan iyidir."
Burada devreye girmeye karar verdim. Ama ilk önce yara almalıydım. Yoksa dikkat çekerim. Keşke kıyafetleri değiştirmeseydim.
Vücuduma bir kaç derin yara ve birçok çizik atıktan sonra oraya doğru ilerledim. Zar zor gelmiş gibi bir izlenim bırakmaya çalışacaktım.
Rol icabı zorlanarak kendimi binanın çatısına bıraktım ve sert bir şekilde kiremitlere düştüm. Acıdı.
Herkesin bakışları bana döndü. Jean, Conni ve Sasha hemen bana yardım etmek için koştular.
"Abel! İyi misin?! Ne oldu sana?!"
"Hey, Abel, iyi misin?"
"Abel! Birisi ilk yardım çantası getirsin!"
Onlara cevap vermedim ve sadece tek bir şey söyledim.
"Armin."
Başımdan akan kanlar yüzünden görüşüm bulanıklaştı. Galiba biraz sert düştüm. Başım çok acıyordu.
Connie hemen Armin'e seslendi. Armin olayları yeni fark ediyormuş gibiydi. Hemen kalabalığı aştı ve yerde yatan kişinin ben olduğumu fark attı.
"Abel!"
Hemen yanıma çöküp bana sarıldı. Gerçekten çok korkmuş olmalıydı. Üzgünüm Armin ama bunu yapmam lazımdı.
Çok sıkı sarılıyordu. Yaralarımın sızlamasıyla hafifçe inledim. Connie onu uyardı.
"Hey, Armin. Zaten yaralı, rahat bıraksana çocuğu"
