Yazar dan;
Hayat garipliklerle doluydu.
Daha bir kaç gün önce sevgilisi ile yaşamak için ev bakan burak; şuan ölen sevgilisinin kefenini elinde tutuyordu.
Şu güle oynaya geçirdiğimiz en mutlu günlerimiz de, belki de başkası hayatında ki en değerli insanın mezarına toprak atıyordu.
Hayat başlı başına zordu.
Fakat en zoru; bu hayatta yaşamaktı.
(Burada yazcak bişey bulamayınca saçmalıyorum SWQJXHDJD)
Hastaneye son kez baharı görmek için gelmişlerdi karayel ailesi.
Hepsi morgun kapısındaydı.
Sadece 2 kişinin girmesine izin verilmişti.
O da sırası ile.
Girecekleri tahmin etmesi zor değil, burak ve güneş girecekti.
Burak derin bir nefes alarak gözünden akan yaşları sildi.
Morga girdi.
Oradaydı.
Baharın cansız bedeni orada yatıyordu.
Yanına yaklaştı,
Baharın Buz gibi olmuş ellerini ellerinin içine aldı.
"Üşümüşsün" diye mırıldandı. Titreyen sesiyle.
Baharın yüzüne baktı sonrasında.
Kurumuş dudaklarına, soğuktan bembeyaz tenine...
Ve küçücük kalan bedenine.
Hayalleri vardı daha...
Daha faza duramadı ve ağlamaya başladı.
"Neden gittin? Özür dilerim çok özür dilerim keşke inanmasaydım peline. Çok özür dilerim, gerçekten seni çok seviyorum. Sanki şimdi kalkıp şaka deyip bana sarılacaksın. Ama imkansız değil mi? Benim tek ışığım sensin lütfen benden ışığımı alma bahar... Allah belamı versin benim! Benim yüzümden bu haldesin... Ben sensiz ne yaparım? Bahar ... neden karanlığa gittin be güzelim..." Diyerek hıçkırarak ağlamaya başladı.
Biricik sevgilisi ölmüştü...
Son kez ölen sevgilisinin yumuşacık saçlarını okşadı... kokusunu çekti içine.
Daha fazla duramadı orada, morgdan çıktı büyük bir hışımla.
Karayel ailesi burağın çıktığını görünce hemen yanına gittiler, burak ise sadece ağlıyordu.
Konuşmuyordu.
Sadece ağlıyordu.
Daha sonra güneş girdi morgun kapısından, karşısında yatan baharın cansız bedenini görünce tekrardan hıçkırarak ağlamaya başladı.
Ablası gibi gördüğü kız ölmüştü...
"Bahar yapma, neden gittin? Gitme. Gidemezsin ki sen, bizim daha hayallerimiz vardı. Psikolog olacaktın sen... beraber büyüyecektik biraz daha. Ben yiğenlerimi görecektim..." Dedi ve ağlamaya devam etti.
Elleri titriyor nefesini düzene sokmakta zorlanıyordu.
Astım krizi yine tetiklenmişti.
Zorlukla ayağa kalkıp morgun çıkışına gitti sarsak adımlarla.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÜVEY MİYİM?
Teen Fiction17 yaşıma geldiğimde hayatımda asla olmaz diyeceğim şeyler ile karşı karşıyaydım şuan. Birileri aniden evimizin kapısını çalıp hastanede çocukların karıştığını aslında benim onların kızı olduğumu söylüyorlardı. Peki bu gerçekmiydi? 17 yıl boyunca...
