ტკივილიდან ბედნიერებამდე🔞➕(დასრულებული)

თავი 1

-it's my HBD!!!

ოღონდაც აქედან გამაქციეთ!!!
უბრალოდ მინდა სიმშვიდე შევინარჩუნო და ყველაფერი კარგად იყოს მაგრამმ...

-მარიამმ გილოცავვ!!გილოცავვ!!!გილოცაავვვ!!გილოცავვ!!..............

ლამისაა ჭკუიდან შევიშალოო,როგორ გაბედეს და ეს გამიკეთეს,დაბადების დღის აღნიშვნა?!ეს რა სისულელეაა!!!
როცა მისაღებისკენ გავიწიე უამრავი ხალხი გარს მომეხვია და ვარდისფერი ტორტი ცხვირ წინნ დამიდესს,შემდეგ კიი დიდი ტაშის ხმები გაისმა და უაზრო კივილი...
ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავვს,ყურებზე ხელს ვიდებდი და ვკანკალებდი,მეშინოდა ამ ხმებისს...
უბრალოდ ვცდილობდი პანიკებს არ ავყოლოდი და მომეთმინა რადგან ვიცოდი დედაჩემის დაგეგმილი იყო და თუ ხმას ამოვიღებდი,შემდეგ ცუდი რამ მოხდებოდა,ამიტომ ავდექი და გასვლა დავაპირე მაგრამ უეცრად დედაჩემი გამოდის და მაჩერებს....

-შვილო სად მიდიხარრ?!
-მე არ მინდა თქვენ ისიამოვნეთ ამ ცერემონიით,ბოდიში
და ისევ მაჩერებს...
-მარია ჩემო გოგონა,ხომ იცი რომ ეს შენს საბედნიეროდ ხდება?!მინდა რომ ერთხელ მაინც გაიღიმო გულწრფელად,ოდნავ მმაინც...მინდა რომ კარგად იყო და საკუთარ თავს დაუბრუნდე გესმის?!
-გგონია ჩემს წინააღმდეგ წასვლა კარგად მამყოფებს?!
ცინიკურად ჩავიცინე და გვერდით შევტრიალდი,ვცდილობდი ყურადღება გადამეტანა,და არ ავყოლილიყავი,ვიცოდი თუ სიტყვაზე გამოვეკიდებოდი კარგი არაფერი მოხდებოდა ამიტომ მაქსიმალურად ვცდილობდი რომ თავი შემეკავებინა....
-შენ არ იცი ამ ხნის მანძილზე რა გადავიტანე,არ იცი როგორ მტკიოდა,განა მე არ შემეძლო შენთვის ზურგი შემექცია და შენსავით მოვქცეულიყავი?!
აცრემლიანებული მეუბნეოდა დედაჩემი..უკვე პიკამდე ვიყავი მისული და დედაჩემს ვუთხარი:

-გაჩუმდი,არ გირჩევვ,არ ამიყვე,გეფიცებიი თავს ვერ გავაკონტროლებ
და ვცდილობდი სახე ნორმალურ ფონზე დამეყენებია რადგან ვგრძნობდი ფერს ვიცვლიდი,ვწითლდებოდი და ვკანკალებდი....