ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ဂုတို့ စျေးကပြန်လာ
ရင်း ဂျောင်ဂုက ဝယ်လာသော မုန့်ထုပ်တို့အား ဖောက်စားနေကာ လက်တစ်ဖက်ကလဲ မပါမဖြစ် banana milkဗူးကိုကိုင်ထားလေသည်။
ထယ်ယောင်းထိုbanana milkအားတစ်ခါတစ်လေကျ မနာလိုဖြစ်မိသည်။အခုတော့အဝသောက်ပါစေလေ။နောင်အချိန်များတော့banana milkအစား သူ့နို့အရည်ကိုသာပြောင်းတိုက်မည်ဟုတေးထားလိုက်သည်။
"ထယ်ယောင်း စားအုံးမလားမုန့်...ငါခွံ့ကျွေးမယ်"
စားလို့ကုန်ခါနီးမှ မေးဖော်ရသော အမောင်ဂျောင်ဂုသည် တစ်ကယ်ရော သူ့အားကျွေးချင်ရဲ့လားမသိ။
"နည်းနည်းကျွေး"
"တကယ်စားမို့လားဟင်"
တွေ့တယ်မဟုတ်လား။မကျွေးချင်ဘဲနဲ့များ ဘာလို့မေးနေသေးမှန်းမသိ။အလကားသက်သက်လူကို မျှော်လင့်ချက်ပေးတာ။
"ကျွေးဖို့မေးတာမဟုတ်ဘူးလား"
"မဟုတ်ပါဘူး...ငါကဒီတိုင်းမင်းဝယ်ကျွေးထားတော့ မင်းကိုမမေးရင် မကောင်းတတ်လို့...ပြီးတော့မင်းလည်း စားမယ်မထင်လို့မေးတာ"
"အော်...ဂျွန်ဂျောင်ဂုတို့ကလူကိုလာစမ်းနေတယ်...အသက်ပြည့်ရင် မင်းမလွယ်ဘူးမှတ်"
"မင်းနော်...အဲ့လိုကြီးမပြောပါနဲ့ဆို"
"ဘာဖြစ်လဲပြောတာ...တစ်ခါထဲပြောထားလိုက်မယ်...မင်းကိုငါတစ်ယောက်ထဲပိုင်တာ...မင်းမိဘတွေတောင် မင်းကိုလွှမ်းမိုးနိုင်ခွင့်မရှိဘူး...ရှင်းရှင်းပြောမယ် မင်းစိတ်၊မင်းခန္ဓာကိုယ် အကုန်လုံးကိုငါဆိုတဲ့ကင်ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ထဲကပိုင်တာ...အဲ့ဒါကိုတစ်သက်လုံးခေါင်းထဲမှာမှတ်ထား"
ဂျောင်ဂုတစ်ယောက် ထယ်ယောင်းရဲ့စကားများကြောင်း ကျက်သီးများဖြန်းခနဲထသွားရသည်။ငယ်ငယ်လေးထဲကသူ့အပေါ် အမြဲလွှမ်းမိုးနေသော ထယ်ယောင်းသည် အသက်ကြီးသည့်တိုင် သူ့အပေါ်လွှမ်းမိုးချင်နေသေးသည်။သူကလည်းထယ်ယောင်းရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုအောက် ရုန်းမှမထွက်နိုင်ခဲ့ဘဲ။
"ထယ်ယောင်း...ငါတို့နှစ်ယောက်က ဒီတစ်သက်မိန်းမမယူကြတော့ဘူးလားဟင်...မင်းမယူရင်တောင်ငါယူချင်သေးတယ်လေထယ်ယောင်းရာ"
