ဒီအပိုင်းကwarningပေးတာမို့ မကြိုက်ရင်မဖတ်ပါနဲ့နော်။
ဒီနေ့ကဂျောင်ဂု၏၁၈နှစ်ပြည့်မွေးနေ့မို့ ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
အသက်ပြည့်ရင် dancing carပြမယ်ဆိုတဲ့ကတိအတိုင်း ဂျောင်ဂုအား ကားနှင့်မြို့ပြင်ခေါ်လာလိုက်သည်။မှောင်ရိပ်သန်းကာ လူရှင်းသည့် သစ်ပင်ကြီးအောက် ကားကိုထိုးရပ်ကာ ဂျောင်ဂုခန္ဓာကိုယ်ထက် လက်တို့ကကျူးကျော်လာတော့သည်။
"ထယ် ထယ်ယောင်း... မင်းပြောတော့ကားကတာလိုက်ပြမယ်ဆို...အခုကဘယ်နေရာကြီးတုန်း"
ဂျောင်ဂုကကြောက်လန့်တကြားပြောပေမယ့် ထယ်ယောင်းကအရေးမစိုက်စွာ ဂျောင်ဂုလက်အားဆွဲခေါ်၍ ကားနားခန်းသို့ခေါ်သွားလေသည်။
တံခါးပိတ်ပြီးသည်ဆိုရင် ထယ်ယောင်းကဂျောင်ဂုကို အတင်းနမ်းရှိုက်လာသည်။လက်တို့ကလည်း ရင်ဘက်ပေါ်ပြေးလွှားနေကာ နောက်ဆုံးတော့ ဂျောင်ဂုကိုယ်၌ အဝတ်မဲ့သွားရလေသည်။
"ထယ်...ထယ်ယောင်း"
"ကျစ်...ဘာလဲကွာ"
"မင်းဘာတွေလုပ်နေတာလဲဟင်"
ဂျောင်ဂုကြောက်လန့်တကြားမေးမိသည်။
"ကျစ်..မင်းပါးစပ်လေးပိတ်ပြီး ငါလုပ်တာငြိမ်ခံနေစမ်းပါ"
"ငါကြောက်တယ်ထယ်ယောင်း...ငါကြောက်တယ်"
"ဂျွန်ဂျောင်ဂု...ငါဒေါသမထွက်ချင်ဘူးနော်"
ထယ်ယောင်းအော်သံအဆုံး ဂျောင်ဂုအသံတို့ တိတ်သွားတော့သည်။ထယ်ယောင်းလက်တို့က ဂျောင်ဂုပွင့်ချပ်လေးတို့ကို ကလိနေရင်း ဂျောင်ဂုလည်တိုင်ထက် အမှတ်အသားတို့ပြုလုပ်နေသည်။
လည်တိုင်ကနေ ရင်ဘက်ထံ တဖြေးဖြေးဆင်းသွားကာ ချယ်ရီသီးလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲငုံလိုက်လေသည်။လျာလေးနဲ့ယက်လိုက်၊သွားနဲ့ကိုက်လိုက်နှင့် အောက်ကဂျောင်ဂုတစ်ယောက် တွန့်လူးလို့နေသည်။
"ဖယ်ပါ ထယ်ယောင်းရာ...အင့်...ငါမနေတတတ်ဘူးထယ်ယောင်း...ဖယ်ပေးပါ...ငါ့ကိုသနားရင်ဖယ်ပေးပါ...အဟင့်"
လက်တို့ကခေါင်းကို တွန်းဖယ်မိတော့ ထိုလက်တို့အား ထယ်ယောင်းကလက်တစ်ဖက်တည်းနှင့် စုကိုင်ကာ အပေါ်သို့ မြှောက်ကာချုပ်ထားလေသည်။
