Toplam 2 sene önce, Vera daha 19 yaşındayken Nursima ve Baran'ın nikahı ardından düğünü olur. Bunun üzerine Süleyman bir süre Medine'ye hafızlık kurslarına gider.
Veraya olan aşkı sebebi ile, nefsine hakim çıkamamasından korkuyordu. Ama emindi hafızlığı biter bitmez, dönüp onu isteyecekti.
Derin nefes aldı Süleyman, ciğerlerini dolduran İstanbulun.. Arabalı benzinli havası işte canım!
Ah Medine ahh! Kokun bile ayrı güzeldi! Süleyman numarasından Nur yüzlü sevdiceğine yazıp, uzun süre sonra bir tur hakaret yemişti güzelce. Tebessüm ederek bi taksi çevirip, ilk işin Vera Yeşil tatlıcısına gitti.
Vardığında arabadan inip, henüz açılmamış marketin önünde bi sandalye çekip oturdu. Başını yaslayıp kestirirken, Verada evinden çıkmış koşturarak markete gidiyordu.
Süleymanı özlemişti ama haylaz halada gelmeyeceğim diye tutturmuş, gelmiyordu. Aslında bi gelse diyecekti babasına nikah nişan konusunu. Ama beyfendi gelmiyordu.
Vera tatlıcının önünde durduğunda, anahtarı çıkarıp kapıyı açacakken bakışları uyuyan kapşonlu adama döndü. "Beyfendi burda uyumasanız mı acaba?" dedi Vera yanına giderek. Fakat ses gelmeyince, parmak uçlarıyla dokundu adamın omzuna.
Süleyman uykudan mahrum gözlerini, omzundaki kuş gibi narin parmaklarla az araladı. "Özür dilerim Turuncu kız" dedi uykulu bir şekilde. Bu sırada Vera duyduğu sesi, gördüğü yüzü tartıp biçiyordu.
Süleyman medinede değil miydi? "Pardon müstakbel nişanlım mı deseydim" dedi Süleyman 32 diş sırıtarak. Veranın kalbi küt küt atarken, gözlerini indirdi aşağıya. "Sen.. Nerden.. Yani neden.."
"Ayıp ama gelmesemiydim?" dedi Süleyman dalgaya vurarak. Vera hızla başını iki yana salladı. "Eve gitsen iyi olacak, seni özlemişlerdir"
"Sen özlemedin mi al yanaklı?" Veranın soğuktan kızarmış yanakları, olabildiğince kızarınca Süleyman keyifle sırıtıp başını eğdi aşağıya. "Süleyman.. Çık git almayayım ayağımın altına" dediğinde, Süleyman teslim olmuş gibi iki elini havaya kaldırıp ayağa kalktı.
"Evden size geçeceğim babandan istemeye seni" masanın üstündeki menüyü kafasına fırlattığında, yakalamıştı. "Ağğ! Defol Medineli Hafız defol!" dediğinde Vera, Süleyman kahkaha atarak gitmişti.
Vera sinir ve mutluluk karşımı ile tatlıcıyı açıp içeri girmişti. Bu sırada Süleymanda evine gidiyordu.
Baranın gözünden:
"Baran karnım ağrıyor" diyerek eğildi Nursima. Koşarak yanına gidip koluna girdim. "Bitanem yavrum hastaneye gidelim diyorum bak bu sancılar arttı sen merdivenden düştüğünden beri" evet Nursime telaş yaparak koşturarak merdiveni inince iki basamak atlayıpta ayağı havada kalmış düşmüştü.
Daha fazla merdivende dönmeden, Allahtan tutmuştum. Ama sancıları o arttı bi kesilmek bilmiyor. Kaç kere dedim gidelim gidelim.. "Baran geliyo!"
"Kim geliyo!"
"Ben geliyorum!"
"Süleyman sen bi dur"
"Bara.. Ne Süleyman mı?" ikimizde aynı anda başımızı kaldırıp, karşımızdaki hafif sakalı uzamış saçıda uzamış gözlüklü muşmulaya baktık.
Lan bu herif demedi mi daha 3 ay Medinedeyim diye! Hafız oldu bi yalanlarını bırakmadı şerefsiz. "Yahu bi dur Süleyman! Kim gelio Nursima?"
"Merve ile Ali salak!" hemen koşarak ikimizinde, ceketimizi alıp kapıya gittim. "Süleyman tut anahtarı koş git arabayı çalıştır"
