Canlarım.. Mendiller hazır mı?
İkinci bir kurgumuzun finalindeyiz, şu an..
O zaman bölüme geçelim 🥺
Vera dolmuş gözleri ile koridorda ilerlerken, aniden bi el kolunu sıkıca tuttu. "Yahu bırak Süley.. Fuat!"
Fuat karşısındaki minik bedenli, kırmızı gözlü ağlayan kızı görünce duraksamıştı. "Sensin.. Vera konuşalımmı?" Vera kolunu Fuatın elinden kurtarmak için silkip, koşarak çıkışa yönelmişti. "Vera gözünü seveyim bi dur!" Fuat çaresiz bi şekilde Veranın peşindek koşuyordu.
"Pişmanım! Köpek gibi yemin ederim pişmanım Vera! Hem.. Senin sayende doğru yolu öğrendim ben!" dediğinde, Vera duraksayıp arkasına baktı. Onca şeyden sonra, pişmanım demeye hakkı varmıydı?
Yoktu! "İyi! Bir daha seni görmek istemiyorum" dedi Vera kaşını çatarak. Fuat ise sızlayan kalbi ile başını eğdi aşağıya. "Vera ben sana Aşığım.. Hani hatırlarsan Endam sürekli seninle alakalı şeyleri bana yüklüyordu diğerine değil. Bunu ben istemiştim. Sana başkası dokunsun istemiyordum!
Ama Süleymana aşık olduğunu görünce.. Sana çok kızmıştım! Ama hata yaptım. Bu seni benden daha çok uzaklaştırdı. Şimdi Süleyman ile küssünüz. O yüzden bana bir şans vere bilir misin?" Vera sustu.
Büyük bi sessizlik hakimdi ortama. Aynı zamanda bi korku vardı. Kaybetme korkusu. Süleyman kapının ağzında, Veranın ağzındann çikacak herhangi bir kelimeyi bekliyordu. "Üzgünüm. Ben hala Süleymana aşığım"
Fuat başını aşağı eğip, "peki.. O zaman mutlu ol tamammı Eğer Süleyman seni üzerse herzaman kapım açık" dedi Fuat arkadını dönerek. Süleymanı gördüğünde, kaşları çatılmıştı. Ama ardından hemen gülümsedi.
Korhan ile arkadaşlık etmeseydi, şu an belki Süleyman ile arkadaştı. Ama yapmıştı bi yanlış. Süleyman Fuat gidince hemen Veranın yanına gitmişti. Vera Süleymanı gördüğünde, kaşı çatılmış tekrar gözü dolmuştu. "Melahati bi kere duymuştum ablandan.. Hatta karşılaşmıştık. İyi bir kız"
"He sende saçmala hemen! Kızım ben diyorum kalbim sadece senin sen diyosun Melahat! Vera bak deli etme beni zaten doldum doldum şimdi patlayacağım. Neymiş Üzeyir miş Üzeyir kim be!"
"Üzeyir kim?"
"Bende onu soruyom?"
"Süleyman!" Vera babasının sesini duyduğunda, gözünü kocaman açmış geri adım atmıştı. Ahmet bey koşar adımlar ile yanlarına gelip, Süleymanın önünde durup elini kaldırdı.
"Ahmet baba! Nolur vurma açıklarım!" dedi Süleyman gözünü kapatarak. Ahmet bey gülüp elini Süleymanın omzuna koydu. "İyi hoş çocuksun da, küçük bi bebekten mi duyacaktım kızıma olan sevdanı? Bak sinir oldum ha!"
"Özür dilerim.." dedi Süleyman mahçup bi şekilde. Özge! Elime geçme hain yeğen dedi iç sesi Süleymanın.
"Özür dileme. Madem seviyorsun gel kızımı iste!" dediğinde, Süleyman ve Vera aynı anda. "Harbi mi?" demişlersi.
"Sen sus bakayım hanımefendi senle daha çok konuşacağımız şeyler var.. Sana gelince. Fikrimi değişmeden en kısa sürede geliyorsun yoksa bi baktın kızımı vermişim Üzeyire"
"Bu akşam uygun mu!" dedi süleyman telaşla.
"Lan bi dur! Kızım daha demin doğum yaptı!" dedi Ahmet bey gülerek. Verada kıkırdayınca, Süleymanın içi rahatlamıştı.
Veranın gözünden:
Babam ile karşı karşıya oturmuş, onca olan şeyi anlatmıştım. "Deli oğlana bak.. Neler yapmış senin için! Anan tipli insafsız yazık değil mi çocuğa! Acıdım be garibime.." dediğinde babam hayretle babama baktım.
