ပျားရည်မြစ် (Those Bygone Years)

1 - မင်းနားဆွဲ ကျိုးထားတဲ့တပိုင်းပြတ်ကို ငါယူလိုက်ပြီ

"ကတိပေးနိုင်မယ်မလား သား"

"ဟုတ်ကဲ့.. ပေးပါတယ်ခင်ဗျာ"

ရွှေရောင်လင်းသည် ဆရာများနားနေခန်းထဲဝင်ကာ စာရွက်ဝယ်ရန် မေးမည်အပြု၊ အထဲက ကြားရသောစကားသံတို့ကြောင့် သူ့ခြေလှမ်းကို အသာရို့ပြီး နံရံအပြင်ဘက်တွင် ပြန်ကပ်ရပ်လိုက်သည်။ ဆရာမသည် ကျောင်းသားတယောက်ယောက်နှင့် စကားပြောနေသေးတာဖြစ်လိမ့်မည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အထဲတွင် ဘာတွေများ ပြောနေကြမည်ဆိုတာကိုလည်း လူသားတို့၏ သဘာဝအရ မသိစိတ်မှ စိတ်ဝင်စားမိတာလည်း ပါသည်ပေါ့။

"ဒါဖြင့် Majorချိန်တော့ လာတက်ဖို့ မလိုပါဘူး.. သားမှာ စာနဲ့ပတ်သက်ပြီးပဲဖြစ်ဖြစ် ဆွေးနွေးစရာရှိရင်တော့ ဌာနကို အချိန်မရွေးလာလို့ရတယ်.. ဒီလောက်ပါပဲ.. သွားလို့ရပြီ.. ဒီတနှစ်တော့ အောင်အောင်ဖြေနော်"

ဆရာမ၏ စကားသံအဆုံးတွင် တဖက်လူ၏ ခွန်းတုံ့ပြန်စကားသံကို မကြားရသော်လည်း ထိုင်ခုံကို တရွတ်ဆွဲထုတ်သံကြောင့် စကားဝိုင်းက ပြီးလောက်ပြီဟု ခန့်မှန်းမိသည်။ သို့သော် သူ မဝင်ဖြစ်သေး။ အခန်းထဲမှ ဆရာမ,ထွက်လာဦးမည်အထင်နှင့် ရပ်နေမြဲဖြစ်သည်။ အပြင်ရောက်မှပဲ သူ စာရွက်အကြောင်း မေးစရာရှိတာမေးတော့မည်။ ထိုအချိန် ဆရာမက အခန်းပေါက်ဝရှိလိုက်ကာစ,ကို တွန်းဖယ်ပြီးထွက်လာသဖြင့် -

"တီချယ်.. ကျွန်တော်-"

"အ! Shit!"

ကျောင်းသားတယောက်၏ မတိုးမကျယ်ဆဲသံကြောင့် သူမျက်ခုံးပင့်မိသည်။

'ဆရာမ မဟုတ်ဘူးပဲ'

ထို့အတူ ကာလံဒေသံမရွေး ပီပီသသရွတ်လိုက်သော ဆဲသံပိုင်ရှင်ကို မျက်မှောင်ကြုတ်၍ သေချာမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တော့ သူ့မြင်ကွင်းတည့်တည့်တွင်ရှိနေသည်က အနှီကျောင်းသား၏မျက်နှာ ဟုတ်မနေခဲ့။ မျက်နှာအစား လက်စွပ်တကွင်းကို လျှိုထည့်ထားသော ဆွဲကြိုးရှည်တကုံး ခုန်ပေါက်လှုပ်ရမ်းနေသည့်၊ ရှပ်အဖြူနှင့် ရင်ဘတ်တခုကိုသာ မြင်လိုက်ရပါသည်။ ဆရာများနားနေခန်း၏ ကြမ်းမျက်နှာပြင်သည် သူရပ်နေသော ကော်ရစ်ဒါလျှောက်လမ်းအထက် (၁)ပေခန့် ပိုမြင့်သည်ကိုး။ ထို့ကြောင့် ကျောင်းသားက သူ့ထက် သိသိသာသာပိုမြင့်သွားခြင်း ဖြစ်မည်။