kidnapped by...

hoofdstuk 6

Pov Roel:

Een uur later kom ik thuis aan. Ik zie de lampen al aan staan dus heb een gevoel dat ik als laatst ben. Ik zet mijn fiets naast de andere fietsen en loop naar binnen. "waar is Matt?" vraag ik gelijk als ik binnen kom lopen. "ik zag maar 4 fietsen staan" ga ik verder. Ik kijk naar de jongens en zie Rob met een bezorgd gezicht. Ik kijk hem aan. Door alleen naar hem te kijken weet ik dat er iets mis is. "Rob kom eens mee" hij knikt en loopt achter me aan. Gelijk begint hij te praten. "Matt had me een bericht gestuurd dus ik was even gestopt om het te openen. Ik stuur hem iets terug en dat heeft hij nog niet gelezen. Ik ben bang dat er iets is gebeurd omdat hij mijn berichtjes altijd gelijk opent." Eindigt hij. "hoe lang geleden heb je hem iets gestuurd" vraag ik rustig omdat ik zie dat Rob in paniek raakt. Hij pakt zijn telefoon erbij. "een half uur geleden" zegt hij dan. dat is inderdaad niks voor Matt. Zeker niet als het een bericht van Rob is. ik merk dat ik licht in paniek raak. "okay als jij weer op de bank gaat zitten zal ik even naar Noé gaan om te kijken of zei iets weet. Hij knikt en gaat weer zitten. oh wat hoop ik dat zij iets meer weet.

Pov Noé:

Ongeveer een half uurtje later hoor ik geklop op mijn deur. "binnen" gelijk daarna komt Roel met een soort van bezorgde blik binnen lopen. "gaat het om Matt?" vraag ik dan maar gelijk. "hoe weet je dat? Maar ja ik ben bang van wel" antwoord hij. "wat is er? Is hij al thuis?" "nee daarom ben ik hier. Heeft hij jou nog een bericht gestuurd of iets laten weten?" "nee sorry Roel. Maar wat is er dan?" "sorry Noetje, maar dat weten we nog niet" ik knik als antwoord dat ik het begrijp. "als je iets van hem hoort wil je het dan gelijk komen vertellen?" "ja tuurlijk" hij knikt en loopt de kamer weer uit. Ik wist het. Ik wist dat er iets mis was. zou er een ongeluk gebeurt zijn? nee dan hadden we wel een sirene gehoord. Ik moet maar weer wachten. Blijven wachten tot ik iets hoor. Ik schrik uit die gedachten door mijn telefoon. Gelijk heb ik hoop dat het van Matt is, maar helaas het is gewoon een melding van insta. Ik leg mijn telefoon weer neer en probeer me nog even te focussen op mijn huiswerk.

Pov onbekend:
we zijn er. We zijn op de plek waar we Matthy gaan vasthouden. We stoppen de auto en stappen uit. Ik loop weer naar de achterdeur en trek hem open. Ik ben nog net op tijd met mijn hand op zijn mond te leggen want hij wou gaan schreeuwen. Ik trek hem de auto uit en sleep hem mee naar het gebouw in het bos. Ik open de deur met een code en loop naar binnen. mijn helper doet de deur weer dicht en we lopen door naar het kamertje dat bedoelt is voor hem. Wij doen onze maskers op n zijn blinddoek halen we eraf. Hij kijkt bang omzich heen. Precies wat ik altijd heb gewild. Zijn bange gezicht. We laten hem hier in zijn eentje achter. We laten hem hier de hele dag zitten zonder langs te komen. ik ben benieuwd hoelang hij het hier volhoud. Hoelang het duurt voordat de rest hem gaat zoeken. Hoe snel zouden ze naar de politie gaan? En dat kleine zusje van hem die zou wel doodsbang zijn nu. eindelijk is mijn plan gelukt. Eindelijk na al die jaren. We lopen weer door de deur en zorgen dat alles op slot zit zodat hij nergens heen kan. Ik stap weer in de auto en we rijden weg. Niemand zal hem hier ooit vinden. NIEMAND.