Merhaba sevgili günlük;
Çocukken parkta arkadaşlarımla oynamayı çok severdim. Öyle ki erkenden yatıp, erkenden kalkmak için heves ederdim. Çocukluğum hep kalabalık içinde geçti. Seviyordum arkadaşlarımı.
Derken büyümeye başladım. Sanki gün geçtikçe daha bir yanlızlaşıyordum. Arkadaşlarım teker teker azalıyordu sanki. Bunun sebebi belli ki bendim. İçe kapanık bir gençlik dönemi geçiriyordum. Şimdiki aklım olsa asla yapmazdım böyle.
Ve sonunda büyüdüm de yetişkin oldum. Etrafıma baktığımda hiçbir insan görmüyordum. Bu kez suçu kendimde aramıyordum. Güvenimi sarsan o kadar çok insan vardı ki tek kalmayı tercih etmiştim.
Sonra ne mi oldu? Yakınlarım da evlendi ve uzaklaştı gitti. Kardeşim de evlendi gitti mesela. Şimdi anne baba ve ben birlikteyiz. Çok şükür tabi ki ama yalnızlık hissi iyice fazlalaştı ben de. Napmalıyım? Ben hiç bilmiyorum.
YOU ARE READING
SEVGİLİ GÜNLÜK
Non-FictionHem yaşadıklarımı hem de kalbimden dökülecek cümleleri okumaya hazırsan eğer, hoşgeldin.
