Runaway ~Larry Stylison~

-11-

Louis
"Heel erg bedankt voor deze rit." Zeg ik, voordat ik de autodeur dicht gooi. "Geen probleem, ik zie jullie nog wel een keer." Dan doe ik die deur dicht. We zwaaien ze nog na en dan staan we er weer alleen voor.

"Laten we nu maar even lopen en naar een iets bewoondere wereld te komen." Stel ik voor. Harry knikt en dan lopen we weer verder.

"Bedankt." Zeg ik na een stilte. Harry kijkt me vragend aan. "Voor wat?" "Dat je met me mee bent gegaan. Ik bedoel, je had bij je vrienden kunnen blijven en bij je zus, dus bedankt." Harry glimlacht.

"Ik heb mijn vrienden tienduizend keer horen zeggen dat homo zijn een ziekte was, dus ik denkt dat ze me op dit moment liever willen opsluiten in een klein hok met 9 vogelspinnen dan dat ze me een knuffel willen geven en me troosten. Ik mis alleen Gemma, maar we hebben nog contact!" "Mis je haar niet heel erg?" "Ik mis haar net zo erg als dat jij jou zusjes mist. Ik heb wel door dat je ze mist." Ik ben even stil.

"Ik hou gewoon zo veel van ze, en nu kan ik geen contact me ze maken omdat ze nog geen telefoon hebben, en omdat mijn moeder me geblokkeerd heeft." Harry legt zijn arm op mijn schouder. "Het komt goed Lou, op een dag zie je ze weer en zijn ze trots op je."

Er stopt een vrachtwagen naast ons. "Willen jullie een lift?" Vraagt de man die erin zit. Ik kijk Harry aan. "Ja, graag, waar ga je heen?" "Londen." "Ja graag, wij moeten daar ook heen!" We stappen in. "Ik heb maar 1 bijrijders stoel, de ander kan op het bed daarboven zitten."

Nadat we onze tassen in de hoek van het bed hebben gelegd zit ik in de bijrijders stoel, en Harry op het bed. "Dus hoe heten jullie? Ik ben Matthew." "Ik ben Harry en ben vijftien jaar en over een maand ben ik zestien." Stelt Harry zich voor. "Ik ben Louis en ben achttien jaar."

"Hé, een gitaar, mag ik kijken of ik het kan spelen?" Vraagt Harry nadat hij een beetje rond gekeken had. Matthew knikt. Harry speelt wat melodieën. Dan speelt hij Love Story, van Taylor Swift. Zachtjes zing ik mee. Harry kijkt me aan en knikt gerustgesteld. Ik zing nu wat harder en Harry kijkt me verwonderd aan. "Waarom heb je me nooit verteld dat je kon zingen?" Ik haal mijn schouders op. "Niet van belang geweest en zo goed ben ik nou ook weer niet."

"Haal jezelf niet zo naar beneden Louis, je zingt prachtig." Ik haal mijn schouders op. Toegeven is moeilijk. Ik wil niet dat mensen denken dat ik een groot ego heb, want dat is echt walgelijk. Dus mezelf naar beneden halen is de enige optie, right?

"Nee, maar Louis. Je kan echt heel goed zingen!" Mengt Matthew zich nu in het gesprek.

.

We zijn al 2 uur aan het rijden, van de 4 uur. Het is een lange rit als je niks te doen hebt. "Mag ik daar eens zitten?" Vraag ik aan Harry die nog steeds op het bed zit. "Ja, is goed." Harry en ik wisselen van plek. Je hebt hier een veel beter uitzicht en het zit ook heel lekker. Ik heb alleen geen gordel, dus ik moet wel een beetje oppassen.

"Voorzichtig hoor Louis, je moet goed opletten als er iets gebeurd op de weg." Zegt Harry bezorgd. "Harry, jij hebt hier net 3 uur gezeten en dat ging ook goed. Je hoeft echt niet zo bezorgd te zijn."

Harry en ik slepen wat spelletjes, praten met Matthew en zijn een beetje op onze telefoon bezig. De tijd gaat snel zo, dus dat is fijn.

"Who, shit shit shit shit." Hoor ik Matthew zeggen. Ik kijk op en probeer Matthew te helpen om het stuur onder controle te krijgen. Matthew duwt hard op de rem in de hoop de vrachtwagen onder controle te krijgen, niet nadenkend dat ik geen gordel heb en dus los in de vrachtwagen sta. Zonder nog enige controle te hebben, val ik op en beland met mijn hoofd tegen de voorruit. Het enige wat ik hoor is glasgerinkel en dan word alles zwart.

Harry
Ineens hoor ik Matthew praten, er zit angst in zijn stem. "Who, shit shit shit shit." Zegt hij. Ik kijk op, en ik zie Louis al naast hem staan, ik wil hem nog waarschuwen, maar er komt niks uit mijn mond. Dan duwt Matthew hard op de rem en voordat er nog een gedachte gaat door mijn brein voel ik een schok door mijn lichaam en ligt Louis slap met zijn hoofd op het dashboard.

Ik begin meteen te huilen. "Louis Louis. Hallo, word wakker!" Zeg ik, ik schud hem lichtjes door elkaar. "Niet doen Harry, misschien heeft hij botten gebroken en zo kunnen  heftige verwondingen verergeren." Zegt Matthew kreunend van de pijn. Ik haal mijn hand snel van Louis af, omdat ik hem niet heftiger wil verwonden.

Dan voel ik een heftige pijn door mijn been gaan. "Au, mijn been. Ik denk dat hij gebroken is." Zeg ik huilend. Ik ben met mijn been tegen het dashboard aan gekomen.

De geluiden om me heen komen niet echt binnen. Ik hoor gillende autobanden, schreeuwende mensen en na een paar minuten een sirene. Maar het luidste klinkt mijn eigen hart. Het gaat tekeer. Opnieuw en opnieuw. De pijn in mijn been blijft aanhouden. Waarom kan dit niet afgelopen zijn?Alle vragen die de artsen stellen gaan langs me heen. Heel leuk al die vragen, maar ik zit nog in een grote shock. Alles gebeurde zo snel.

Ik word uit de auto getild. De pijn scheurt door mijn been, maar ik schreeuw niet van de pijn. Ik kan gewoon geen geluid maken. Mijn keel zit dicht. Het is hetzelfde gevoel als ik stotter, maar dan heftiger.

Ineens zit ik in de ambulance. Hoe ben ik hier gekomen? Maakt dat uit? Nee, ik ben nu veilig bij artsen. Opeens gaan alle beelden weer door mijn hoofd. Louis.. bewusteloos.. de bult op zijn hoofd.. "Louis, waar is Louis?" Vraag ik. "Louis is in de andere ambulance, meneer. Jullie krijgen zometeen kamers naar elkaar." Ik knik. Daar kan ik mee leven. "Noem me geen meneer alsjeblieft. Gewoon Harry is goed." De verpleegster knikt, als teken dat ze het begrijpt.

Ik lig nu 10 minuutjes op mijn kamer in het ziekenhuis. "Hallo, meneer Styles. Er gaan nu foto's gemaakt worden van uw been, komt u maar in de rolstoel zitten." Zegt een arts die mijn kamer binnen loopt. Ik klim in de rolstoel.

We rijden weer terug naar mijn kamer. Ik kijk een andere kamer in, de kamer naast mij. Ik zie Louis liggen, er is een hart monitor aan hem aangesloten en hij ligt. Hij is niet wakker in hoeverre ik kan zien. "Hoe gaat het met Louis?" Vraag ik de arts. De arts slikt en keer. "Hij is nog.. bewusteloos, dus we kunnen weinig zeggen op dit moment." Ik knik. Iets in mij zegt dat hij niet de hele waarheid vertelt.