Runaway ~Larry Stylison~

-15-

Harry
Dit is al de vijfde dag dat Louis in coma ligt. Ik kan nu echt niet meer. Hoe langer hij in de coma ligt hoe groter de kans is dat hij het niet overleefd. Elke dag wacht ik op een telefoontje van het ziekenhuis. Het kan goed of slecht zijn. Ik hoop natuurlijk dat ik te horen krijg dat hij wakker is. Maar als hij wakker is weet je nogsteeds niet of hij nog kan lopen, of dat hij zijn geweten is verloren.

"Zullen we weer naar Louis gaan?" Vraagt Liam aan mij. Ik knik. We stappen weer in de auto en rijden dezelfde route die we elke keer weer rijden. Het is dezelfde stilte en lopen via dezelfde weg naar Louis' kamer.

"Hoi Louis, vandaag hebben we weer niks gedaan. Ik kan niet wachten tot je terug komt naar deze wereld. Dan kunnen we kussen geven, knuffelen gesprekken hebben en gewoon weer chillen." Zeg ik. Liam kijkt me aan. "Dat was cringe he?" Zeg ik verlegen. Liam schud zijn hoofd. "Als jij op deze manier met hem communiceert is dat oké."

De arts komt binnen. "Hallo, hoe gaat het." "Prima." De arts kijkt even naar Louis en zegt: "waarschijnlijk word hij binnenkort wakker. Hij is sinds gisteren wat onrustiger geworden.

Louis
Ik hoor allemaal stemmen om me heen. Ik wil mijn ogen openen, maar ze voelen als bakstenen. "Hoi Louis, vandaag hebben we weer niks gedaan. Ik kan niet wachten tot je terug komt naar deze wereld. Dan kunnen we kusjes geven, knuffelen, gesprekken hebben en gewoon weer chillen." Hoor ik een stem. "Ik ben terug." Wil ik antwoorden, maar de woorden komen niet uit mijn mond. Ik kan niet eens mijn mond openen. Alles voelt zwaar. De stem klinkt heel lief. Kent deze jongen mij, ken ik deze jongen?

Er komt een andere stem de kamer binnen. "Waarschijnlijk word hij binnenkort wakker." Zegt die. Wakker? Ik ben toch wakker? Gaat het überhaupt wel over mij? "Hallo kan je mij horen?" Vraagt de eerste stem. Ik glimlach om te laten weten dat ik hem hoor. "Hij hoort me, hij hoort me!" Zegt die stem enthousiast.

Ik kan mijn ogen maar niet openen, fucking hell.

Ik blijf maar proberen om mijn ogen te openen, het lukt maar niet. Ineens hoor ik de twee jongens opstaan. "Doei Louis." Zegt de schattige stem. Shit, ze gaan nu weg. Voor de laatste keer probeer ik mijn ogen te openen. Ja, het lukt! Maar ik houd ze niet voor lang open, door het felle licht. "Hij deed zijn ogen open! Hij deed zijn ogen open!"

Ik probeer energie te sparen om het nog een keer te doen. En ja hoor, het lukt. Nu kan ik ze ook open houden. "Louis, Louis. Je bent eindelijk wakker!" Zegt de jongen. Damn hij is cute. Ik kijk hem vragend aan. "Hai?" Krijg ik er net uit. Het was schor, met een voice crack. Maar ik zei iets.

Iemand in een wit jasje komt de kamer half in rennen. "Hallo meneer." Zegt die persoon. "Ik ben de arts en je bent net wakker geworden uit een coma. Voelt u zich oké, mist u iets?" Ik knik voorzichtig. "Wat is het?" Vraagt hij. Ik kan niet praten, dus kijk met een vragende blik naar de schattige jongen.

De jongen zijn glimlach verdwijnt, en maakt plaats voor een traan. En nog een. En nog een. "I-ik ben Harry, je vriendje." Zegt hij. Ik staar hem aan. Ik was al verliefd op deze leuke gozer? Wat het ik een goede smaak zeg. Ik knik. Ik probeer een verliefde uitstraling te geven, om te laten merken dat ik hem leuk vind.

"Harry, hij is zijn geheugen kwijt. Dit kan gewoon weer terug komen na een paar dagen. Een paar dingen zullen altijd een raadsel voor hem blijven, maar mensen komen eigenlijk altijd weer terug in het geweten." Harry knikt. Hij laat een opgeluchte zucht.

De arts keert naar mij. "Vertel eens iets over jezelf?" Vraagt hij. Ik denk diep na. "Louis To-Tomlinson." Zeg ik. Ik denk diep na, maar kan niet op meer komen. "18 jaar.." zeg ik. Mijn energie is nu al op. Ik moet even stil liggen om bij te komen. De arts knikt en schrijft alles op. "Morgen kom ik weer, en vraag ik weer hetzelfde. Als je vragen hebt kan je op die bel drukken." Zegt hij, wijzend naar een groen knopje.

Harry
"Willen jullie weer naar huis gaan? Hij moet even zijn energie sparen, dan gaan we morgen verder met het herstel. Want dat begint nu gelijk al." Liam en ik knikken. We lopen, en ik strompel iet wat onhandig op de krukken het ziekenhuis uit. "Hij is wakker!" Zeg ik blij. Liam knikt blij. "Zeker, en hij heeft al gepraat wat al heel wat is!" Zegt Liam. Ik knik glunderend. Ik geef Liam een knuffel. "Waar heb ik die aan verdiend?" Vraagt hij. "Voor er voor me te zijn." Zeg ik. Liam glimlacht. Hij is niet gewend aan complimentjes.

.

We zijn weer onderweg naar het ziekenhuis. Vandaag ga ik er met meer plezier heen, omdat ik weet dat hij wakker is. Als we zijn kamer binnen komen zit hij al rechtop. "Hai Louis." Hij kijkt ons even aandachtig aan en glimlacht dan weer. God, die glimlach is de beste die ik ooit gezien hem. "Hai" zegt hij enthousiast. "Mag ik even vragen waar ik jou van zou moeten kennen? Want dat weet ik niet meer." Vraagt Louis gelijk aan Liam.

"Ik ben Liam, we hadden al een poosje contact en hebben elkaar zelfs al een keer gezien. Harry slaapt nu bij ons en als jij beter bent kom je ook bij ons slapen." Legt Liam uit. Louis knikt begrijpend. Hij probeert het te onthouden, dat kan ik zien omdat hij de informatie tegen zichzelf zegt.

"Hoe gaat het?" Vraag ik, terwijl ik op de stoel ga zitten. Louis haalt zijn schouders op. "Prima, het is alleen kut dat ik veel dingen niet meer weet. Maar de dokter zei dat dat terug zou komen." "Snap ik."

De dokter komt binnen met een raar krukje. "Heyy Louis. Vandaag gaan we proberen te lopen." Louis knikt enthousiast. "Nooit geweten dat ik zoveel zin had in lopen." Zegt hij. We moeten allemaal lachen om de manier dat hij het zei. "Het lopen is altijd een klein dingetje aan het begin. Maar als je even geprobeerd hebt gaat het al beter." Zegt de dokter.

Louis gaat rechtop zitten, en de dokter zet het krukje voor Louis neer. "Probeer eerst maar te staan, ik vang je op als nodig. Als je wilt kunnen Liam of Harry helpen." Hij kijkt naar mij. Ik ga aan de andere kant staan.

Louis zet zijn voeten op de grond, leunend op het krukje. Er komt een glimlach op zijn gezicht. Heel even wankelt hij, maar dan staat hij stevig. "Denk je dat je stappen kan zetten? Letterlijk." Vraagt de dokter. Louis knikt. Hij zet eerst het krukje verder weg, en zet dan 1 voet voor de andere. Langzaam loop ik met hem mee. Hij zet voorzichtige stapjes. Na 5 stappen valt hij bijna. Snel vang ik hem op in mijn armen. Hij glimlacht. Onze lippen zitten nu zo dichtbij elkaar, maar ik durf hem geen kus te geven, ik ben bang dat hij dat niet fijn vind.

Voordat ik er nog verder over kan nadenken geeft Louis mij een vlugge kus. Ik begin te blozen. Louis staat op en zet nog een paar stappen, dan loopt hij weer terug. Als hij weer zit geef ik hem een highfive. "Lekker gedaan man!" Louis glimlacht verlegen.