Runaway ~Larry Stylison~

-13-

Harry
Liam klopt op de deur. "Kom je?" Vraagt hij. Ik kon vannacht amper slapen, dus ik ben nu wel erg moe. "'K kom eraan." Antwoord ik. Hoe had ik ook kunnen slapen? Mijn vriendje ligt met een coma in het ziekenhuis, en we weten niet wanneer hij bijkomt. Ik loop naar beneden en eet stilletjes mijn ontbijt op.

Ik heb niet eens trek, normaal gesproken zou ik dan niet eten, maar ik wil niet dat Liam argwaan krijgt. Toch eet ik 1 broodje minder. "Ik zit vol." Zeg ik. Ik sta al op, omdat ik graag naar Louis wil, maar Liam houd me tegen. "Het bezoek uur is pas over een uur, dus we moeten nog even wachten." Met een zucht laat ik mezelf op de bank zakken. Hoe kan ik nou wachten? Ik wil nu naar hem toe.

Gemma heeft me weer geappt. Ik heb nu even geen zin om met haar te appen, ik ben daar te bezorgd voor en dan ben ik bang dat ik domme dingen ga zeggen waar ik later spijt van krijg.

Liam staat op. Hij wenkt mij. "Kom je mee?" Vraagt hij. Ik knik en sta gelijk op. We stappen de auto in en gaan weer naar het ziekenhuis. "Hoezo kan jij al auto rijden?" Vraag ik. Liam haalt zijn schouders op. "Ik heb m'n rijbewijs nog maar net, en ik kan het omdat ik het geleerd heb." Zegt hij lachend. "Louis kan nog geen auto rijden." Komt in mij op. Liam schud zijn hoofd. "Nee klopt, hij had bijna zijn examen, maar nu zijn jullie hier dus ik weet niet wanneer hij nu zijn examen gaat doen."

Ik knik begrijpend. Daarom wist hij ongeveer hoe de vrachtwagen werkte, anders had hij nooit geprobeerd te helpen toch?

Hoe langer ik over de rit denk, hoe meer tranen er komen. Ik laat ze niet stromen, maar ik moet vechten om ze niet te laten gaan. Ik zag het gebeuren. Hoe hij door de vrachtwagen vloog en daarna bewusteloos lag. Hoe gaat het eigenlijk met de chauffeur? Ik besluit het maar te vragen aan een van de artsen zometeen.

"Hoi Louis." Zeg ik. Geen reactie, natuurlijk. Hij ligt nog steeds in dezelfde houding als gisteren. "Hoe gaat het?" Vraag ik. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik deze vragen stel. Hij antwoord toch niet. Maar ik weet wel dat mensen in hun coma stemmen kunnen horen, dus ik blijf gewoon tegen hem praten.

Na een tijdje komt er een arts binnen. "Hallo, goededag." Zegt hij. Hoe kan je nou goededag zeggen? Er is niks goeds aan hier. "Hallo." Antwoord ik. "Ik kwam even kijken of alles nog oké was hier." Zegt hij. Nadat hij wat rare testjes gedaan heeft vraagt hij nog: "hebben jullie nog vragen?" Ik knik. "Hoe gaat het met de chauffeur?"

De arts zijn gezicht betrekt. "Hij had helaas een inwendige bloeding en daar kwamen we te laat achter. Hij heeft het niet overleefd. Op het laatste moment heeft hij dit nog aan mij gegeven en gezegd dat het voor jou was. Ik had hem beloofd dit te geven." Zegt hij, hij handigd een enveloppe over. Ik maak het open en begin te lezen.

Hallo Harry,
Je vraagt je vast af wie dit is, die dit schrijft. Maar ik ben het, die chauffeur Matthew. Je ziet me waarschijnlijk nooit meer, maar ik wil je deze brief nog even schrijven. Toen jij naast mij zat in de vrachtwagen en je aan het appen was, kwam je mouw naar boven. Ik heb er expres niks over gezegd, maar ik zag het verband dat om je arm zat. Ik weet dat dit makkelijker is om te zeggen dan om te doen, maar stop daar alsjeblieft mee. Het is moeilijk, en dat weet ik heel goed. Maar je bent meer waard dan dat. Jij en Louis passen echt perfect bij elkaar en ik hoop dat jullie nog lang samen zijn.

Ik heb het zelf vroeger ook gedaan, ik weet hoe je je voelt op dit moment. Maar dit is niet de oplossing. Ik wil je heel graag helpen, maar dat gaat een beetje moeilijk. Ik weet zeker dat je het kan, ik geloof in je. Ik zal altijd aan je denken ik wil dat je gelukkig gaat zijn en je leven leeft. Ik hoop dat je nog een mooie tijd tegemoet krijgt en dat je aan deze brief denkt en dat je hem bewaard zodat je keer op keer kan weten dat je het kan.

All the luck, Matthew.

Er komen tranen in mijn ogen. "Thanks." Zeg ik tegen de brief, ik kan het nu niet meer tegen Matthew zeggen, wat ik heel jammer vind want hij is echt aardig. Ik stop de brief diep in mijn broekzak, zodat ik hem niet kwijtraak. Deze brief heb ik nog nodig, dat weet ik zeker.

"Het bezoek uur is afgelopen, om drie uur is er weer een bezoek uur als jullie weer willen komen, of als andere familie wilt komen." Zegt de arts. Ik geef Louis een zachte kus op zijn voorhoofd. Zie ik nou een kleine glimlach op zijn gezicht? Nee, ik zie het vast verkeerd. "Doei Louis." Zeg ik.

"Zullen we nog even naar een cafeetje gaan?" Vraagt Liam aan mij. Ik knik. Misschien leidt dat mij af.

We bestellen allebei een cola met een brownie. Even later zitten we met het eten voor ons. "Hey Harry, gaat het een beetje goed met je?" Vraagt Liam. Wat denk je? Mijn fucking boyfriend ligt in het ziekenhuis met een coma en ik slaap bij iemand die ik nooit eerder ontmoet heb. Tuurlijk gaat het niet goed met me, gaan mijn gedachten.

"Jahoor, behalve dat ik Louis mis gaat het goed." Liam kijkt me aan. "Weet je het zeker? Je draagt een baggy trui met dit warme weer." "Ik ben gewoon een kou kleum, je hoeft je echt geen zorgen te maken om mij." Liam kijkt me nog aan, maar laat het dan.

We eten stilletjes onze brownie op en gaan dan terug naar huis.