දේව්දාස් ||

මල් උයන

කවදාවත් නැති තරම් තද නින්දකට පස්සේ මං ඇහැරුනා.... හැමදාකම ඉර නැගෙන්න කලින් අවදිවෙන වෙන මං අද ඇස් අරිද්දී ලාවට ඉර එළිය වැටිලා තිබුනා..... ඇරල තිබුන හුලං කවුලුවෙන් ලා රත්තරන් පාටට ගස් අතරින් පෙරිලා වැටෙන ඉර එළිය එක්ක සීතලම සීතල සුලඟක් මගේ ඇග වටේ එතෙන්න ගද්දී මං මගේ සලුවකින් මගේ නිරුවත් උන ඇග වහගත්තා....

මුලු කාමරෙ පුරාම තවමත් නෙලුම් මල් සුවඳ දැනෙද්දී ඊයේ රැයක් පුරාවට කුටිය එළිය කරපු දීපාවලී නිමිලා ගිහින් තිබුනා.... යහන වැහෙන්න තිබුන මල් පෙති සී සීකඩ ඉහිරිලා තියෙද්දී එල්ලලා තිබුන සමන්පිච්ච මල් වැල් කැඩිලා වැටිලා තිබුනා.... ඊයේ රෑ මගේ ඇගේ තිබුන ආභරණ තවමත් ඇඳේ කොනක තනිවෙලා තියෙද්දී ඊයේ අනංග දෙවොලක් උන යහන් ගැබ අද යක්ෂ විමනක් හා සමාන උනා....

මුලු රැයක් පුරාවට මාව උණුහුම් කල එයාගේ ඡායාවක්වත් අද හොයන්න නැති වෙද්දී මං හෙමීට ඇඳේ කෙලින් උනා.... ඊයේ මුලු රාත්‍රියම ඒ හැඩිදැඩි සිරුරට යට වෙලා හිටිය මට හරිනම් අද නැගිටින්න බැරි තරම් අමාරු වෙන්න ඕනි උනත් මගේ ඇගට කිසිම අපහසුවක් දැනුනේ නෑ.....

ඇඳෙන් නැගිටලා මුලින්ම මං කකුල බිමින් තියනවා එක්කම ඇහුන හීනි සීනු හඬ එක්ක මං ආයේ මගේ කකුල උඩට ගත්තා..... මගේ පා සලඹ... මෙච්චර දවසක් මගේ කකුල් රිදුන බර සිලම්බු දෙක ඇඳේ කොනක තියෙද්දී මගේ කකුලේ තිබුනේ එයා ඊයේ දුන්න සැහැල්ලු පාද සලං දෙක... රත්තරන් සීනු... මැණික් මුතු වලින් හැදිලා තිබුන ඒ දෙක ලස්සනයි... පුදුම ලස්සනයී.... සැහැල්ලුයි.......

අභීර්... අභීර් ආදිත්‍ය... මගේ පිරිසිදුකම අයිතිකරගත්ත... මගේ හදවත ලියාගත්ත මගේ සදාකාලික ප්‍රේමවන්තයා...