Ευχές στο μπουκάλι

Αφίξεις

    Κλειδώνω προσεκτικά την πόρτα και στην συνέχεια κάνω ερωτήσεις στην περίεργη κοπέλα που γνωρίζει για τις ευχές.

    - Πώς γνωρίζεις για τις ευχές και πώς με βρήκες; Τι με θέλεις;

   Αναστενάζει, ενώ δείχνει αγχωμένη για όσα έχει να μου αποκαλύψει. Δεν καταλαβαίνω τι της προκαλεί νευρικότητα. Στο τέλος μου απαντάει.

    - Έχω κάνει και εγώ ευχές. Η μία από αυτές ήταν να μπορώ να προβλέπω το μέλλον για όλους, για να το έκανα και επαγγελματικά, αλλά τελικά δεν μου επιτρέπεται. Δεν μπορώ να σου πω πολλά, όμως σε προειδοποιώ. Θα ζητήσεις κάποια στιγμή στην τρίτη ευχή να μην τις είχες κάνει ποτέ και όλα να είναι όπως πρίν. Αυτό θα έχει ολέθριες συνέπειες για σένα και για τον Κωνσταντίνο. Οπότε προτείνω να ο κάνεις πιο άμεσα, να είναι πιο εύκολο για εσάς.

     Την κοιτάζω και σκέφτομαι όσα μου λέει. Θυμάμαι ακριβώς αυτό τον εφιάλτη που βλέπω συνέχεια στον ύπνο μου. Θέλω να κάνω την συγκεκριμένη ευχή, να γίνουν όλα όπως πρίν και πέφτουμε στο πέλαγος. Μόνο που είμαι τόσο ερωτευμένη που δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο την συγκεκριμένη στιγμή. Θα είναι σαν να επιθυμώ να μην τον έχω γνωρίσει. Γιατί μέχρι στιγμής αυτό μου έφεραν οι ευχές. Τον έρωτα μου για τον Κωνσταντίνο. Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να με οδηγήσει εκεί και τότε την ρωτάω με την ελπίδα να μάθω.

    - Γιατί θα κάνω κάτι τέτοιο; Δεν έχω λόγους.

    -Αυτό δεν μπορώ να σου το πω. Δεν είμαι σίγουρη καν αν έπρεπε να σου μιλήσω. Αν θες, άκουσε με για το καλό σας. Έγινε λάθος και άλλαξαν οι ευχές σας με την φίλη σου. Εκείνη είχε ευχηθεί να μπορεί να βλέπει ότι σημαντικό είναι να γίνει στην ζωή της. Θα τα ξαναπούμε.

     Μετά από αυτό με χαιρετάει και φεύγει, ενώ εγώ πηγαίνω στο μαγαζί βιαστικά. Όλη την μέρα όμως συνεχίζουν να τριγυρνάνε στο μυαλό μου τα λόγια της. Έρχονται πελάτες και κάνω τα πάντα να μην φαίνομαι σκεπτική. Έχουν βάση όσα μου είπε, τα όνειρα μου μόνο έτσι εξηγούνται. Τα γνώριζε με ανατριχιαστική ακρίβεια, αλλά δεν μου είπε πολλά ως προς τι πρέπει να κάνω.

   Η ώρα περνάει δύσκολα μέχρι γα σχολάσω, όπου έρχεται ο Κωνσταντίνος να πάμε στο αεροδρόμιο να πάρουμε την μαμά μου και τον γάτο μου. Πηγαίνοντας, μιλάμε περί ανέμων και υδάτων στην διαδρομή, ενώ χαζεύω την οδήγηση του. Δείχνει ιδιαίτερα επιφυλακτικός , σαν να ψάχνει μήπως τον αναζητούν επίδοξοι ληστές. Καταφτάνουμε στον προορισμό μας και βλέπουμε κόσμο. Κάποια στιγμή εντοπίζω την μητέρα μου και το κλουβί με τον γάτο μου. Τους μιλάω.