Karantina

0.2- Bu Kadında Tuhaf Bir Şeyler Var!

Oy ve yorumlarınızla destek olursanız çok sevinirim, keyifli okumalar..

! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡! ¡!

- Tina -

Söyledikleri üzerine kafamı kaldırıp Karan'a baktığımda mavi gözleri yüzümde ve saçlarımda geziniyordu. Ne hissediyordu anlayamıyordum ama bakışları hala sertti. Ama öfkesi bana değil, Yiğiter denen o herifeydi. Yani Tunç'a..

Cengiz ve Karan'ın adamı onun emriyle birlikte harekete geçtiğinde elimdeki çatalı masaya bırakıp "Niye yaptın bunu?" dedim sorgulayıcı bir sesle. Benim üzüldüğümü veya alındığımı düşündüğü için yaptıysa hiç gerek yoktu, alınmamıştım.

Sadece beni yok saymasına sinir olmuştum. Onunla tek başına karar versin diye evlenmemiştim sonuçta.

"Çünkü karımın istediği gibi olsun istedim." diyerek beni geçiştirdi ve tekrar yemek yemeye döndü. Pişman olmuştu değil mi? Bir anlığına benimle evlenme sebebini unutup pişman olmuştu.

Önümde duran fincanı kavrayıp yeşil çayımdan bir yudum alırken "Ben gebertin demesem ne yapacaktın?" dedim merakla.

Omuz silkti. "Derdi neymiş öğrenecektim.." Benimle değil poğaçalarla bakışıyordu bunu söylerken.

Fincanı tekrar masaya bırakıp "Seninle bir sıkıntısı mı vardı?" dedim ama olmadığını biliyordum. Yine de emin olmak istedim.

Tahmin ettiğim gibi "Hayır." dedi. "O yüzden derdini merak ediyorum zaten." Sonra kafasını kaldırıp bana baktı yine. "Neden?"

"Belki de ben derdini biliyorumdur." dedim sıkıntıyla. Bilmek istemezdim ama biliyordum maalesef..

Karan'ın beni izleyen gözleri merakını belirtircesine koyulaştı, kaşları çatıldı. Ne olduğunu sormasını bile beklemeden elimi kaldırdım ve yüzük parmağımdaki alyansı gösterdim. "Derdi bu."

Bu yüzüğü dün, nikahtan önce Karan takmıştı parmağıma. Sahte evliliğimizin sembolüydü ve içinde onun ismi yazıyordu. Aynı şekilde onun da parmağında benim ismimin yazılı olduğu bir tane vardı.