Stel: je bent zestien going-on zeventien en bent net begonnen aan de vijfde klas gymnasium. Samen met negentien andere leerlingen zit je in één klas. Maar dat is nog niet alles: een van je docenten is een beetje een gestoord wijf - ook al denk ik da...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
♪ It Won't Always Be Like This – Inhaler ♪
Met mijn handen diep in mijn jaszakken gestoken loop ik het schoolgebouw uit, huiverend door de kou. Ik haal mijn fiets van zijn slot af en ga de fietsenstalling uit, waar Samantha al op me staat te wachten. Ik glimlach naar haar en stap op mijn fiets. 'Klaar om te gaan?' vraag ik, maar ergens voel ik mezelf nog niet klaar om te gaan. Ik heb Simon alleen achtergelaten op de gang en ergens voel ik me schuldig. Het voelt alsof ons afscheid niet compleet was en alsof ik hem aan het verraden ben door met Samantha af te spreken. Samantha knikt met een glimlach.
'Helemaal', antwoordt ze en samen fietsen we weg. Ik kijk nog een keer om in de hoop Simon te zien, maar hij is nergens te bekennen.
Kom op, Daniël, voel je niet schuldig. Hij wil zelf niet eens meedoen aan het experiment.
Het is lastig om toe te geven, maar ik ben nerveus om met Samantha af te spreken – hoe graag ik ook zelfverzekerd over wil komen bij haar. Wat nou als ik het verknal? Wat als ik Simon hiermee boos maak?
'Hoe is het met je?' vraag ik om de stilte te verbreken. Ik voel me ietwat ongemakkelijk, wat niet meehelpt met mezelf goed op de kaart te zetten. 'Ja, prima', antwoordt ze met een glimlach. 'Bevalt school een beetje nu je er eventjes op zit?' vraag ik. 'Ja hoor, maar het blijft natuurlijk altijd school', zegt ze en ik lach. 'Oké, true.'
