....
"ရူထို"
ကိုကို့အသံသည် အက်ရှရှ။
နီမြန်းနေသောမျက်ဝန်းထောင့်များနှင့် ရဲနေသော
မျက်ဆံသားများသည် မကြာသေးခင်ကပင်
ကိုကို ငိုကြွေးခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြလို့နေသည်။
သူ့အားမော့ကြည့်နေသော ကိုကို့မျက်ဝန်းများတွင်
မျက်ရည်ကြည်တချို့ ရစ်သိုင်းလို့ လာပြန်သည်။
"ကိုကို"
ကိုကို့အား ထွေးပွေ့ပစ်လိုက်ချင်သောစိတ်ကို အနိုင်နိုင်
ချုပ်တည်းရင်း ဟာရူထိုသည် ကိုကို ထိုင်နေသော
ခုံတန်းလေးရှေ့တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်သည်။
အနည်းငယ်တုန်ရင်နေသော ကိုကို့လက်ဖျားလေးတွေကို
ထွေးဆုပ်ရင်း ဟာရူထို ငိုချင်လာရသည်။
"ကလေးလေးကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီတဲ့ ။ ဆူယွန်းကလည်း
ခွဲစိတ်ခန်းထဲမှာပဲ ရှိသေးတယ် ။ ရူထိုရယ်..
ကိုကို ဘာလုပ်ရမလဲဟင် "
ကိုကို့မေးခွန်းကို သူမဖြေနိုင် ။ ကိုကို့နာကျင်မှု အတိုင်းအတာကို နားလည်သူမို့ အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာပါ လို့ပြောပြီးလည်း သူ ကိုကို့ကို မနှစ်သိမ့်ရက် ။
ကိုကို့ ဝမ်းနည်းမှု တွေပြေပျောက်သွားသည်အထိသာ
ကိုကို့ကို ထွေးပွေ့ထားချင်မိသည်။
"လူနာရှင်.. ဂင်ဂျွန်ဂယူ "
"ဟုတ်ကဲ့"
ခွဲစိတ်ခန်းက ထွက်လာသောတာဝန်ကျဆရာဝန်ဖြစ်မည်ထင်သည်။ ကိုကို့နာမည်ခေါ်ကာ အနားလာရပ်ခါမှ
ဟာရူထို လည်း မတ်တပ်ရပ်မိတော့သည်။
"လူနာကို အခုလက်ရှိသားအိမ်ခြစ်ထားပြီးပါပြီ။
စိုးရိမ်စရာမရှိတော့ပါဘူး ။ နောက်နှစ်ရက်လောက်စောင့်ကြည့်ပြီးရင် ဆေးရုံဆင်းနိုင်မှပါ။ "
"ဟုတ်ကဲ့ ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ "
ကိုကို လူနာခန်းထဲဝင်သွားချိန်မှာ အလိုက်တသိပဲ
သူ လိုက်မဝင်ဖြစ်ခဲ့ ။ အချိန်အရ ကိုကိုမနက်စာ စားပြီးပုံ မရတာမို့ စားစရာ တစ်ခုခု ဝယ်ပေးခဲ့ဖို့ တွေးရင်းသူထွက်လာသည်။ ဆေးရုံအဝတွင် အလောတကြီး
ပြေးဝင်လာသော ကိုကို့ယောက္ခမကို တွေ့သည်မို့
အကွယ်တွင် ခဏရပ်ကာ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်
ရှောင်မိသည် ။ သူသည် အမြဲတစေလိုလို ကိုကို့အိမ်ထောင်နှင့်ပတ်သတ်သော ကိစ္စများတွင် လက်ရှောင်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကိုကိုနဲ့ သူ၏ ခင်မင်သိကျွမ်းမှုအတိုင်းအတာအရ မရီးဟုပင်ခေါ်နိုင်သော ကိုကို့အမျိုးသမီးနဲ့လည်း
ဟာရူထို မရင်းနှီးသလို ရင်းနှီးချင်စိတ်လည်းမရှိခဲ့ ။
