"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
"Hayır abi o çocuk sadece arkadaştı"dedi kız bilmem kaçıncı kez abisine. "Ya ya öyle bir arkadaş ki kendisinde senin saçınla oynama hakkı buluyor"dedi oğlan sinirle.
"Çok mu kıskançsın abicim"dedi abisine. "Kıskanıcam tabi! Sen benim kız kardeşimsin"dedi sinirle. "Ama abi Ömer'e böyle yapmıyorsun hiç!"dedi.
"Ömer'i tanıyorum kızım çünkü. Aynı mahallede büyüdük resmen"dedi kız göz devirdi. "O çocuk senden 7 yaş küçük abi"dedi.
"Alla alla"dedi abisi. Eve geldiklerinde ikisi de derin bir nefes aldı. "Girmesek mi?"dedi kız abisine. "Olur mu öyle şey Buse. Öğrenirlerse daha çok çekeriz"dedi.
Aileleri onları dövüyor, aşağılıyor ve daha nicelerini yaşatıyordu.
Anahtarla eve girdiklerinde ev sessiz gibiydi. Eşyalarını kaldırdılar, üstlerini değiştirdiler ardından mutfağa inip atıştırdılar.
Dağıttıklarını toplayıp odalarına çıktılar. Aynı odada kalıyorlardı. Oğlan ödev yaparken kız bebekleriyle oynuyordu. "Abi"dedi yavaşça, çocuk başını ödevlerden kaldırıp kardeşine baktı. "Söyle abicim"dedi.
"Bir gün çocuklarım olursa annem ve babamın baktığı gibi bakmicam onlara"dedi.
"Annemle babam bize bakıyor mu Buse? Güldürme beni"dedi çocuk. "Abi sen ben yokken nasıl dayandın?"dedi küçük kız.
"O zaman bu kadar kötü değillerdi abicim. Hem sen düşünme bunları oyun oynamaya devam et"dedi ama bilmiyordu ki devam edemeyecekti.
Evin kapısı sertçe açıldı. "BURHAN BUSE DERHAL AŞAĞIYA İNİYORSUNUZ"o bağırış sesi asla kulaklardan gitmeyecekti.
Çocuklar çaresizce bir birlerine baktılar. Babaları kumarda gene kaybetmiş, sinirini çıkaracak bir şey arıyor olmalıydı.
Anneleri ise hala daha ortada yoktu.
"SAYMAM GEREKİYOR MU?"dedi babaları. Yutkunarak yavaş adımlarla aşağı indiler.
"Ah benim güzel yavrularım"diyerek kollarını açtı babaları onlara. İlgiye aç bırakılmış her çocuk kandırılabilirdi.
Tereddüt etmeden babalarının kollarına girdiler. Belki de dayak yemezlerdi bugün, belki de bugün babaları onları severdi,sayardı.
Maalesef öyle olmamıştı. Zaten ne zaman tam tersi olmuştu ki?
