GÜL GÜZELİ

38. BÖLÜM

Helloooo

Herkese yeni bölümden selam ♥️

Sizi bölüme uğurluyorum. Keyifli okumalar ♥️

Bölüm şarkısı • Canozan, Toprak Yağmura

🌹

Kucağımda mızmızlanacak kızıma umutsuz bir bakış attım. Böyle olmayacağına kanaat getirip ilerledim ve yatağımın üstünde duran telefonumu elime aldım. Bekletmeden de Fatih'in isminin üzerine basıp kulağıma götürdüm telefonu.

Bir süre çaldıktan sonra telefon "Efendim güzelim?" diyerek açıldı.

"Fatih." dedim yatağa otururken "Efnan'ın ateşi yükseliyor. Gelebilir misin hastaneye gidelim."

"Hemen geliyorum. Çok ağlıyor mu?" diye sordu.

"Ağlayacak hali bile yok." dedim dudak bükerek.

"Tamam ben şimdi çıkıyorum siz de hazırlanın."  tamam diyerek kapattım ve bekletmeden Gül Efnan'ı yatağa bırakıp hızlıca hazırlanmaya koyuldum.

Hem kendim hem de kızımı hazırladıktan sonra dikkatli bir şekilde aşağıya inmeye başladım. Salona girdiğimde Amine'nin Berat Efe ile uğraştığını gördüm. O da beni görmüş olacak ki bana dönüp "Nereye yenge?" diye sordu.

"Gül Efnan'ın ateşi fazlalaştı. Fatih'i aradım da hastaneye gideceğiz." diyerek yanına yaklaştım.

"Gül Efnan sen yokken de kolay kolay hastalanmazdı. Çok dirençli bir çocuktu. Maşallah diyelim tabi." dedi kucağımdaki Gül'e bakarken.

"Öyle mi?" diye sordum  bakışlarımı kızıma çevirerek.

"Öyle valla."

Hemen ardından çalan telefonum ile konuşmayı bölüp telefonu elime aldım. Arayan Fatih'ti. Cevap vermeyip kapattım ve hemen ardından Amine'ye görüşürüz diyerek aşağıya indim.

Kapıya çıktığımda Fatih'in de arabadan inip bize yaklaştığını gördüm. Yaklaşıp Gül Efnan'a baktı. "Güzel kızım." yaklaşıp kızımızın alnını öptü. "Ateşi var." dedi geri çekilip bana bakarken.

"Öyle." dedim üzgün gözlerle onaylayarak.

"Hadi o zaman, bekletmeden gidelim." başımı sallayıp ilerledim. Fatih bizim için arka kapıyı açınca bekletmeden kucağımda Gül Efnan ile kuruldum arka koltuğa. Bizim oturmamızla Fatih kapımızı kapatıp ön tarafa, sürücü koltuğuna geçti ve bekletmeden arabayı çalıştırdı.

*

Hastaneye geldiğimizde çok bekletmeden bizimle ilgilenmişlerdi. Efnan için bir serum takmışlardı, ateşinin düşmesi için. Ek olarak göğsünü de dinlemişlerdi. Üşütmüştü kızım o yüzden bu kadar halsizdi.

Serum takıldığından beri kızımız kendine yavaşça geliyordu ve geldikçe de ağrısını yeni farkediyor gibi ağlıyordu. Bir ben bir Fatih kucağımıza alıp oturuyorduk, serum bitene kadar el mecbur böyle devam ettik.

Fatih "Babacım?" diyerek yatıştırmaya çalışıyordu ama nafile bir çabaydı zira Gül Efnan hiç ilgilenmiyor ve ağlamaya devam ediyordu. Fatih de çaresiz gözlerle bana baktı.

Yaklaşıp bu sefer ben kızımızı kucağıma aldım. "Gel bakalım bebeğim." dedim ve hemen geçip Fatih'in yanına oturdum. "Benim kızım hasta mı olmuş?" Gül Efnan hâlâ ağlıyordu. Eline bağlı olan serum kablosunu görünce iyice celallanmıştı zaten.

Ben uyandıktan sonra bile Gül Efnan'ı hiç hasta görmedim. İlk defa karşılaşıyordum bu durumla ve ister istemez annelik duygularımdan dolayı bir tedirginlik vardı üzerimde. Her ne kadar normal bir durum olduğunu bilsem de elimde olmayan bir sebepti.