VASİYET | +18

2' EMANET

Medya: Baran 
Not: Karakterleri istediğiniz gibi hayal edebilirsiniz.

2.BÖLÜM 'EMANET'

Valizimi tutan adama ters bakışlar attım. Bir vasiyet için saatlerdir -yaklaşık iki saat- yolculuk yapıyorduk. Ne vardı orda gösterselerdi ? Belki bizi kandırmışlardı ?

Şimdi ise bizi havalimanından alıyorlardı. Çok geçmeden getirilen arabaya bindiğimizde toplam yarım saatlik bir yoldan sonra araba bir konaktan içeri girdi. Çok geçmeden durup , kapımız açılınca bizde yavaşça indik. Bakışlarımı siyah lüks araçtan çekip konağa yönelttim. Çok büyüktü burası. Zenginlik kokuyordu.

Galiba zenginler(!)

" Evlen kanka , ben arkandayım. " dedi Merve bana dönderek. Dediği şeye güldüğümde önümüzdeki adamın bizi yönlendirmesiyle konağa doğru ilerledik. İçeri girince bizi hizmetliler karşılayınca zengin olduklarını tekrar hatırladık. Babamın ailesi de zenginmiş. Babam öyle söylerdi. Baba tarafından kimseyle görüşmemiştim , kimseyi tanımıyordum. Bu yüzden konuya da çok hakim değildim.

" Sahra hanım , siz şöyle geçin. Ağam sizinle konuşmak istiyor. Her şeyi ondan duyarsınız." diye yön gösterirken diğer çalışanda Merve 'yle ilgilenmeye başladı. Merdivenlerden çıktıktan sonra soldan ilk kapıya yöneldik. Kapıyı tıklatıp açınca buranın çalışma odası olduğunu gördüm. Koltuğunda rahatça oturmuş bir adam ve bugün gördüğüm -isminin Baran olduğunu öğrendiğim- adam da bir diğer koltukta oturuyordu. Ne ara gelmişti?

" Gel kızım. " dediğinde yaşlı adam , yavaşça odaya girdim. Arkamdan kapı kapanma sesini duyduğumda irkilsemde yavaşça gösterilen koltuğa oturdum. Buraya sadece babamın her zaman bahsettiği ve kardeşi gibi gördüğü askerlik arkadaşıyla konuşmaya gelmiştim. Ondan öğreneceğim şeyler benim için önemliydi. Anlatılan her şey doğruysa nasıl bir karar alacağımı bilmiyordum. Babamın vasiyeti olsa bile tanımadığım bir adamla evlenir miydim ? Pek sanmıyorum. Ama babama da çok değer veriyor ve bu hayattaki tek ailem olarak görüyordum. Öyleydi zaten. Onun için böyle bir fedakârlık kolay olmalıydı. Gerekirse canımı bile vermeliydim. O kadar çok seviyordum.

" Kızım ben Hikmet Amcan. Baban belki bahsetmiştir. Askerlik arkadaşıyız babanla. " dediğinde burukça gülümsedim.

" Evet bahsetmişti. " dediğimde kafa salladı.

" Baran sen çık hele biz hanım kızımla bi' konuşalım. " dediğinde Baran ayaklandı hemen. Bana sinirli bir bakış atıp içeriden çıktı. Ne yani ben mi demiştim benimle evlen diye sanki. Sanırsın o zorla İstanbul'dan Mardin'e getirilmişti. Sanırsın o kaç saatlik yolu boşu boşuna çekmişti. Sabır ya!

Baran çıkınca Hikmet amca tekrardan konuşmaya başladı.

" İşte vefat etmeden önce rahmetli memleketine gelmişti beni görmek için. Ben ilk garipsemiştim tabi. Çok aralıklı geliyordu buralara bilirsin. Sordum niye bu kadar çabuk diye. 'Sana önemli şeyler söylemem gerek ne olur ne olmaz diye' dedi. Rahmetli hissetmiş zaar. Geldi bir kaç günde. Oturduk yine buraya. Öldüğünde senin arkada sahipsiz kalmandan korkuyormuş. Seni ne kadar sevdiğini bir kez daha gördüm o gün. 'Eğer kızıma yuva kuramazsam sen kur , en dürüst oğlunla evlendir onu. Üzmeyeceğine emin ol öyle yap bunu. Kızım kötü biriyle evlenirse arkasında kimsesi olmaz' dedi. " gözlerimin dolmasıyla bakışlarımı ellerime çevirdim. Her yer bulanıklaşmıştı. Babamın bu yaptığı şeyi mantıklı bulduğum söylenemezdi ama her hâlinden belliydi benim için endişelendiği , korktuğu. Kimsemde yoktu gerçi. Haklıydı babam. Artık yalnızdım bu dünyada. Kendi başımın çaresine bakmalıydım , bakardım da. Ama evlilik mevzuları bilmiyorum , hiç düşünmemiştim.