De dag dat de wereld verging

-1-

Ik voel een beklemmend gevoel om mijn buik. Voorzichtig open ik mijn ogen maar zie niks. Ik wil mijn handen omhoog doen om me te oriënteren maar blijkbaar zitten ze vast. "Bliep" hoor ik achter me. Angstig kijk ik om me heen, wat is dit allemaal? Waar zijn mijn ouders? Ben ik in huis? Hoelang was ik weg?

Ik trek nog wat harder aan het iets dat mijn armen ervan weerhouden te bewegen. Weer hoor ik een bliep en schieten mijn handen los, tegelijk gaat er licht aan. Ik geef een kreun en grijp naar mijn hoofd waarbij ik mijn ellebogen tegen een plastic achtig voorwerp stoot. Na een tijdje haal ik mijn handen van mijn ogen en raak ik wat gewend aan het licht. verbaasd bekijk ik mijn omgeving. Ik lig in een soort buis van doorzichtig plastic of glas en naast me staan allerlei medische apparaten. Lig ik in het ziekenhuis? Maar als ik in het ziekenhuis zou liggen zou ik toch niet in een buis worden gelegd, of wat het ook is? Met mijn handen duw ik tegen het plastic wat verbazingwekkend erg licht is en zo omhoog gaat. Ik leg het naast me neer en kijk door de rest van de ruimte. Het ziet er niet uit als een ziekenhuis, eerder een soort bunker. De wanden zijn van beton met heel wat scheuren waar kleine plantjes uit groeien. Waarom ben ik hier? Het laatste wat ik me kan herinneren was dat ik in een restaurant uit eten was om de nieuwe baan van mijn vader te vieren. Ben ik ontvoerd?

Nu pas valt me op dat de medische apparaten zwartig zijn, alsof ze zijn verbrand? Ook op de grond waar het op staat is het zwartig. Voorzichtig druk ik op wat knopjes maar de apparaten gaan niet aan. Waar kwam die bliep dan vandaan? Ik kijk naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Daar zie ik ritmisch een druppel water in een plasje water vallen, zou ik dat vervormd hebben gehoord door de buis? Nu pas merk ik hoe ontzettend veel dorst ik eigenlijk heb. Wankelend loop ik naar het plasje water. Ik wil het bijna drinken als ik me bedenk dat ik beter kan kijken of er niet ergens gewoon een kraan is. Alhoewel, het ziet er hier niet echt uit alsof er een kraan is. Fuck it, ik ga het gewoon drinken, ik heb het nodig. Ik slurp het plasje helemaal leeg totdat er geen druppel meer over is. Ik hoop dat ik nu niet ziek word maar ja. Weer wat aangesterkt sta ik op, mijn duizeligheid is nu wel weg!

Ik loop naar de deur maar na wat trekken en duwen kom ik tot de conclusie dat hij of op slot is, of simpelweg te zwaar is voor mij. Het is namelijk een zware ijzeren deur, alsof ik ben opgesloten in een kluis. Ik neem een stap afstand van de deur om een plan van aanpak te maken, hoe komik hier uit? Dan zie ik dat onder de deurkruk een draaislot ding zit, jemig wat ben ik dom bezig laat ik dat eerst proberen. Hij gaat wat moeilijk maar uiteindelijk krijg ik het slot opgedraaid. Nu de deur weer proberen. Ik haal de klink over en piepend gaat de deur open. Ik stap door de deur, in de gang is het vochtig en ruikt het muf. Een beetje als de oude ondergrondse kasteelgang in Duitsland waar ik ooit met mijn ouders heen was geweest. Mijn ouders... waar zullen ze toch zijn? Weer springen de lichten aan, het kasteel gevoel van net is nu wel weg. De lampen zitten verwerkt in het plafond wat het een erg modern gevoel geeft. Dit gebouw, of bunker, klopt gewoon niet in mijn hoofd. Het is allemaal zo raar.

Ik loop door de gang, naast mijn eigen deur, die aan het einde van de gang was, kom ik geen deuren meer tegen. Na, ik denk 5 minuten, kom ik uit bij een trap. Voorzichtig en bang wat er aan de bovenkant is loop ik naar boven. Ik kan de trap niet helemaal aflopen omdat hij wordt geblokkeerd door een luik. Het is hetzelfde materiaal wat ik achter sommige scheuren in de muren zag, het ziet eruit als een soort hard rubber. Voorzichtig duw ik er tegenaan en zonder moeite gaat hij open. Verbaast steek ik mijn hoofd naar buiten. De zon schijnt, maar het landschap is zo troosteloos. Verbaasd kijk ik om me heen, waar ben ik nu weer beland?

Ik stap eruit en zie een beest wegschieten, ondanks dat ik best wel wat verstand van planten en dieren heb, komt dit beest me niet bekend voor. Zou ik niet meer in Nederland zijn? Maar waar ben ik dan? Ik kijk de hele horizon af, het is 1 grote troosteloze vlakte. Terwijl je zou zeggen dat hier wel planten zouden moeten kunnen groeien, want van wat ik nu van het weer merk is het niet al te extreem. In elk geval niet al te warm of al te koud. Ik snap er niks van. De planten herken ik niet. De dieren en insecten die ik tot nu toe heb gezien herken ik niet. Ik zie ook geen gras. Het is een lage begroeiing die ik gewoon echt niet ken.

Ik zie dat de zon bijna onder gaat, dus besluit de nacht in elk geval in de bunker door te brengen. Wie weet wat voor gruwelijke beesten buiten zijn. Met een klap valt het luik achter me dicht en loop ik weer de hele gang door. Ik kom weer in "mijn" ruimte en zie nu pas dat er een notitieblokje op tafel ligt. Hoe heb ik dat kunnen missen? Straks staat er belangrijke informatie in. Ik ga op de stoel zitten en pak het notitieblokje erbij.

Beste Sam, je kent mij niet maar ik ben Rob. Ik maak deel uit van een groep onderzoekers, en je hebt heel veel geluk. Wij wisten dat er een zonnestorm aan zou komen, ik neem aan dat je niet weet wat dat is dus leg ik het wel even uit.

Een zonnestorm, of zonnewind, kan poollicht veroorzaken al noem ik het liever aurora. Helaas is dit niet altijd zo mooi als het lijkt. Als het een hele heftige zonnestorm is precies gericht op aarde richt dat ongekende schade aan aan elektrische apparaten, de apparaten vliegen in brand waardoor dus hele steden en landen af kunnen branden. Ga maar eens lang waar allemaal elektriciteit is, hoogspanningsmasten, telefoons, computers, fabrieken, auto's en zo kan ik nog uren door gaan. Ik en mijn team doen al jaren onderzoek naar zonnestormen en hoeden het nauwkeurig in de gaten. Ook hebben wij een materiaal gevonden die het zoveel mogelijk tegenhoudt, enkel grote zware apparaten gaan dan nog kapot. De dag dat jij met je ouders uit eten ging zagen wij verschillende enorme zonnestormen recht op de aarde af, we hoopten dat ze enkel (een deel van) Europa zouden treffen maar we vreesden het ergste. Over de hele wereld zijn al dit soort bunkers gebouwd en zo snel mogelijk zijn zo veel mogelijk mensen veiliggesteld. Zo ook jij. Je zal dit waarschijnlijk enkel lezen als ik en de meeste anderen gestorven zijn, het spijt me voor je. Ik heb nog 1 ding voor je.

Ik heb je stiekem in een coma gedaan, de rest vond het niet nodig maar je weet nooit hoeveel stormen er nog komen. Dus waarschijnlijk is het een eeuw later, oftewel 3052.

Het komt goed, vertrouw me.