De dag dat de wereld verging

-5-

Samen met Alliane lopen we weer terug naar de groep die lekker aan het kletsen is. We zijn nog niet eens gaan zitten als Sara al enthousiast begint te praten 'Ik heb wat eetbare planten gevonden! En wat droog hout wat een siema waarschijnlijk is vergeten mee te nemen want het is al gehakt!' 'Lekker bezig!' zegt Alliane met een glimlach.

'Blijven we hier voor vannacht of gaan we nog een stukje lopen?' vraagt Daniel aan Finn, ik heb een beetje het idee dat Finn bij de siema heeft geoefend om net zo als Jarno een bewaker te worden ofzo, hij weet veel van wapens en neemt duidelijk een beetje de leiding nu. 'Het is nog niet zo laat dus ik denk dat we nog wel een stuk kunnen lopen,' antwoord Finn. Iedereen lijkt het er mee eens te zijn en we pakken weer onze spullen in. 'Ik zou wel je wapens bij de hand houden want het is al wat later en de eerste beesten gaan zo op jacht!' waarschuwd Finn. Angstig kijk ik rond, er is in de verste verte niks te zien maar ik ken natuurlijk helemaal niks van dit landschap. 'Het is misschien hard dat ik dit zeg maar het is waar, we gaan waarschijnlijk elke nacht tenminste 1 dier weg moeten jagen of dood maken.' zegt Finn. Nog angstiger kijk ik om me heen, waarom zijn hier zoveel roofdieren? 'Maak haar nou niet zo bang!' hoor ik een bozige Alliane fluisteren naar Finn. Alliane kan wel vinden dat Finn me niet bang mag maken, maar zo ben ik tenminste wel voorbereid voor wat er gaat komen. 'Het is niet erg, ik weet nu wat er komt en waar ik rekening mee moet houden. En de dieren kunnen er ook voor zorgen dat we genoeg eten hebben!' zeg ik nog steeds bang maar optimistisch. 'je hebt gelijk, we maken als het begint te schemeren gewoon een vuur, dan komen er zowiezo al minder dieren.' zegt daniel.

We hebben nog een uurtje gelopen, waarna we een vuur zijn gaan maken waarop Alliane en ik nu eten aan het maken zijn. Ze is me ondertussen van alles aan het uitleggen over de planten, dieren en het boogschieten. Ik ben blij dat ik op deze manier vrienden heb gekregen, goede vrienden, goede vrienden die ik in het echt nooit heb gehad.

Op deze manier hebben we dagen gereisd, vroeg opstaan, wacht omwisselen (ik heb standaard vanaf 5 uur samen met Finn de wacht), wat eten, wandelen, pauze, nog meer wandelen, oefenen, eten maken, eten en slapen. Op wonderbaarlijke wijze zijn we vrijwel geen dieren tegen gekomen, Finn was uiterst verrast. Wat wat minder is, is dat ik merk hoe de rest ontzag voor me heeft. Ze weten allemaal het verhaal, dat ik veel later als alle anderen uit de bunker ben gekomen, en ik hoor ze af en toe fluisteren over dat ik wel magische krachten moét hebben. Ik snap de conclusie wel hoor, Sabloera koos me ook al uit, de wilde dieren lijk ik weg te jagen zonder er iets voor te doen. Ik snap het, echt waar, maar het is stom, ik voel me niet anders dan hun naast dat ik uit een andere tijd kom. Ik ben net zo goed een tiener die over een eindeloze vlakte dwaald, die moet eten en drinken, die gewoon spierpijn voelt en ik moet ook gewoon dingen leren.

Het wordt elke dag steeds wat warmer, ik schat de temperatuur nu 30 graden in. Het is warm, eigenlijk te warm om zo veel en ver te lopen. En Daniel moet elke dag steeds dieper graven voor water. Ik weet niet of het warmer wordt omdat we richting de evenaar lopen of omdat het simpelweg zomer aan het worden is, ik denk een combinatie. 'Sam! Sam! Waar zit je met je hoofd?!' verschrikt kijk ik op 'Wat? Is er iets?' vraag ik verschrikt. 'Ja! Kijk daar, in de verte!' zegt Alliane opgewekt. Ik kijk waar ze heen wijst, in de verte zie ik wat tenten staan. Een enorme, opgeluchte glimlach ontstaat op mijn gezicht. Ik zak door mijn knieën en begin nog net niet te huilen van blijdschap. Zachtjes grinnikt ze, 'Kom, het wordt avond, het zou erg fijn zijn als we misschien wat eten kunnen krijgen daar' zegt Finn, met zijn eeuwige serieusheid. Verward knik ik, ik ben zo ontiegelijk blij.

Sara huppelt voor ons uit. 'SARA! Hier blijven, het is al avond ik wil je nu niet verliezen!' zegt Daniel half in paniek. Gehoorzaam stopt ze en komt weer bij ons lopen. 'Wat als ze vijandig zijn?' vraag ik angstig. 'We gaan gewoon rustig ons verhaal vertellen, de kans lijkt me klein dat ze zomaar *kinderen* vermoorden.' zegt Finn, ik snap echt niet hoe hij zijn hoofd koel kan houden in situaties als dit. Hij is erg belangrijk in de groep, altijd het hoofd erbij. Soms is hij wat koel en afstandelijk, maar we weten allemaal dat hij net zo goed een vriend van ons is als Daniel, of Alliane. Al heb ik de laatste dagen wel gemerkt dat hij soms botst met Sara, dat is ook eigenlijk wel logisch. Want Sara is simpelweg een complete tegenpool van Finn, Finn is serieus, stil, en koel. Terwijl Sara juist erg vrolijk en druk is, af en toe heb ik het gevoel dat Sara het hele leven als een soort grap ziet.