ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΠΑΣΙΚΛΑΣ

Κεφάλαιο 38: Θέμης στο κεφ. 5

Δευτέρα πρωί και πάω χαρούμενος στο σχολείο. Πρώτη φορά χαίρομαι τόσο πολύ. Ποτέ δεν το άντεχα. Αλλά σήμερα είναι διαφορετικά. Η σκηνή του Σαββάτου, η γλυκιά αγκαλιά της παίζονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Τα χείλη της κοντά στο αυτί μου να μου λένε «ευχαριστώ». Δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο γεμάτος. Έφαγα το πρωινό μου και ξεκίνησα γρήγορα για το σχολείο. Οι ώρες περνούσαν γρήγορα καθώς στο μόνο που συγκεντρωνόμουν ήταν η Αλίκη. Οι κλεφτές ματιές που μου έριχνε καθώς περιμέναμε τον καθηγητή δεν μπορεί να είναι τυχαίες. Φοβάται την αντίδρασή μου μετά από το βράδυ του Σαββάτου.

Την τέταρτη ώρα είχαμε κενό και κάπως στεναχωρήθηκα. Όχι, που δεν θα έχουμε μάθημα φυσικά, αλλά επειδή δεν θα την δω. Έτσι, μιας και που δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, αποφάσισα να πάω στην βιβλιοθήκη. Χαιρέτησα τυπικά την στριφνή καθηγήτρια και άρχισα να περιεργάζομαι τον χώρο. Πέρασα από διάφορα τμήματα. Οικονομικά, ψυχολογία, λογοτεχνία. Ίσως τελικά έχω όρεξη για ιστορία σήμερα. Άρπαξα το πρώτο βιβλίο που βρήκα μπροστά μου και κοντοστάθηκα λίγο για να το επεξεργαστώ. Ίσως τελικά να μην είναι καλή επιλογή η ιστορία. Θα την αφήσω. Γύρισα λοιπόν το κεφάλι μου και είδα την Αλίκη μαρμαρωμένη να κοιτά προς το μέρος μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως ήταν εδώ μπροστά μου. Τι όμορφη που είναι. Ασυναίσθητα έφερα στο μυαλό μου την εικόνα της το Σάββατο με τις μικροσκοπικές της πυτζάμες. Πόσο ντρέπομαι που κάνω τέτοιες σκέψεις μπροστά της. Ήρθε προς το μέρος μου. Ξεροκατάπια και της χαμογέλασα αμήχανα.

-Γεια! Δεν ήξερα ότι σου αρέσει η ιστορία. μου είπε προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο.

-Ναι...Κυρίως η νεώτερη...Έχει περισσότερο ενδιαφέρον! Της λέω αμήχανα. Τα τεράστια μάτια της με κοιτούν με αγωνία. Κάτι θέλει να μου πει, αλλά διστάζει..

-Κοίτα! Αυτό που έγινε το Σάββατο δεν μου έχει ξανασυμβεί και μου είναι αρκετά άβολο• κυρίως με 'σένα! Είπε και ο κόσμος μου άρχισε να γκρεμίζεται. Τι έχω εγώ δηλαδή που κάνει την κατάσταση άβολη;

-Γιατί με εμένα;

-Γιατί είσαι συμμαθητής μου. Σου χρωστάω μια ζακέτα, συνεχίζει και βγάζει μέσα από την τσάντα της την ζακέτα μου.

-Δεν χρειάζεται...Κράτα την! Της λέω και ξαφνιάζεται.

-Γιατί;

-Για να με θυμάσαι, της απαντάω κάπως θλιμμένα που δεν θέλει τίποτε δικό μου.

-Έτσι κι αλλιώς θα σε θυμάμαι. Μου είπε και ένα ελαφύ κοκκίνισμα απλώθηκε στο πρόσωπό μου. Πήγε να φύγει, αλλά την κράτησα σφιχτά από το χέρι.