Langga, nakahinumdum pa baka ka sa imong mga saad sa una?
Mga saad susama sa: Ikaw ra gyud ang akong higugmaon, hangtud sa kahangturan.
Dili taka biyaan ug pasakitan.
Mga pulong nga sa ako nagpahibulong apan ako niuyon gihapon.
Unya karun aha naman ang imong mga saad?
Wala ko magtuo nga ilad ra diay to.
Niana pa ka nga ampingan nimo ang akong kasingkasing.
Apan sa dihag ikaw ra pud diay ang nagpasakit niini.
Gibilin ko nimo sa kangitngit nga naginusara.
Gaawas ang akong luha, susama sa suba.
Apan wala man lang ko nimo baliki para trapuhan kini.
Ikaw ang akong kalibutan, sa imoha nagtuyok ang kinabuhi, ikaw ang akong kinabuhi.
Apan lahi na ang imong kalibutan dili na ako– apan ikaw pa gihapon ang akong tanan.
Gibun-og ko nimo sa mga bakak
Gilaparo ko nimo sa kamatuoran nga dili ko haom,
Dili ko para nimo kay diay para ka niya.
Biskan paman sa kasakit ug kalipay,
gugma ko nimo tinud-anay.
Gihugma pa tika maski adunay may nanag-iya sa imong kasingkasing.
Angay ko pa ba ning ipadayon?
O iluom ko na lang ang tanan kay
maski pag-unsaon nako,
dili jud ta magkadayun.
YOU ARE READING
Lagaslas
PoetryLagaslas. ~ tunog ng umaapaw na tinta mula sa mga batis ng mga salita patungo sa karagatan ng tugma.
