Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
——————-
Урд минь өрөгдөх хоолруу гөлөрсөн харцыг минь ээж үгүйн хийн савхаа гартаа атгахад тэр уулга алдсаар
"Яаж чаддаг байна аа? Хэдий зоригтой, хайртай байлаа гэхэд ээжид нь яаж тэгж хандана гэж бодогддог байна! Яасан ч үгүй! Тэр залуу бол хэзээ ч үгүй!" Хэмээн уулга алдах нь зүрхрүү орох мэт л болох аж
Тэр үнэхээр урам нь хугарч намайг хэдэн сар эрэл хайгуулдсан бололтой. Энэ удаад би хэтэрхий муу охин байснаа мэдэж байгаа
"Мингюү үнэхээр гэрлэх гэж байгаа юм уу? Хэзээ билээ наддээр ирсэн. Тэгээд ямартай ч ямар сайн хүүхэд билээдээ? Надад дэм болж байгаад явсан?" хэмээхэд надад түүний яриаг анхаарах ч сөхөө байхгүй мэтээр доош харж байтал тэр гэнэт
"Эргээд ажилдаа ор. Эргээд хэвийн бүх зүйлсдээ ор!" Хэмээхэд би хальтхан харчихаад толгойгоо дохин ширээнээс босоход ээж санаа алдсаар хоцров
Надад одоо ямар новшийн байгаа гэдгийг тэр мэдэхгүй шүү дээ. Үнэндээ одоо Тэхёнгүй цааш амьдрах минь ч хүртэл асуудалтай санагдаж байхад
Хүндүүрлэх зүрхээ дарсаар орондээрээ суухад надад түүнээс үлдсэн ганц зүйл гарт минь гялалзана
"Би эхнэртэйгээ аминчлан ярилцаж болох уу?"
Хаалгаар гарах гэж байсан ээжийг зогсоож орхих энэ үгийг тэр сонсчихоод гараа чангаар атгаж байгаа нь үзэгдэнэ
"Тэхён?" Хэмээн дуугарахад тэр тэвэрсэн чигтээ байж байгаад надруу харав. Харин би түүнээс зайтайгаар зогсон
"Энэ удаад ээжийн хэлсэнг биелүүлэх хэрэгтэй гэж бодож байна. Энэ бүхнээс юу ч мэдэхгүй байсан хүн учраас гүн цочиролд орсон байх гэж бодож байна?" Хэмээн хэлэн гарнаас нь гараа тавихад тэр сонин харсаар
Хойш буйдандээр эхлэж суучихаад намайг өөртөө наан хацарнаас минь атгахад би аль болох эгцэлж харахгүй байхыг хичээнэ
