ငါ စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ဘဲ ကုတင်ပေါ်က လူကိုကြည့်နေမိတယ်။အမှန်တော့ ဒါဟာငါဂျီကျမိခဲ့ခြင်းကြောင့်ပါ။
ငါနဲ့အတူ ပူးပူးကပ်ကပ်နေကာ တကုတင်ထဲမှာအတူတူဆော့ခဲ့တာကြောင့် ကိုကိုဟာ ငါ့ဆီကနေအဖျားသွားခဲ့သည်။
"မင်း ဘာစားမလဲ ကိုကို အန်တီ့ကိုသွားပြောပေးမယ်"
"ဘာမှမစားချင်ဘူး"
"မင်းပြီးရင်ဆေးသောက်ရမှာလေ။ဘာမှမစားဘဲဘယ်လိုသောက်လို့ရမှာလဲ?"
"မသိဘူး ငါအိပ်ဘဲအိပ်ချင်တယ်"
"ကိုကိုရာ ဆေးတော့အချိန်မှန်သောက်စမ်းပါ"
"မင်းရှိနေတာဘဲ ငါ့ကိုနှိုးလိုက်ပေါ့ကွ"
"ပြီးတာဘဲ အိပ် အိပ်"
ကုတင်ပေါ်မှာလှဲလျောင်းနေသည့် ကိုကိုက ငါ့ကိုကျောခိုင်းကာအိပ်စက်ဖို့လုပ်နေလေသည်။
"မင်းပျင်းရင် ငါ့အရုပ်တွေနဲ့ဆော့နေလို့ရတယ်နော် အသံတော့မကျယ်စေနဲ့"
ငါပျင်းမှာစိုးလို့ သူ့အရုပ်တွေနဲ့ဆော့ဖို့ခွင့်ပြုချက်ပေးသွားသေးသည်။
ကုတင်ပေါ်မှာ ငါပေးတဲ့အရုပ်လေးကိုဘေးနားချပြီးအိပ်နေသည့်ကိုကိုက ငါ့အတွက်တော့တကယ်ချစ်စရာအတိပင်!
"ကိုကို ထတော့ ဆေးသောက်ရတော့မယ်"
ငါ နာရီကြည့်လိုက် ဆော့လိုက်လုပ်နေရင်း ဆေးသောက်ရတော့မှာမလို့ ကိုကို့ ကိုနှိုးလိုက်သည်။
"ထတော့လို့ ဟေ့ကောင်"
ငါ မနားမနေနှိုးတော့ ကိုကိုကထလာသည်။ဒါတောင် ငါ့ကိုမျက်စောင်းကထိုးလိုက်သေးသည်။
"ရော့ အန်တီကဒါအရင်စားတဲ့"
"အင်း အင်း"
ငါကအငယ်ဆိုပေမဲ့ ဖျားနေတဲ့အကိုကတကယ်ကို ငါ့ထက်ပင် ကလေးဆန်သည်။
"ကိုကို မင်း ချွဲလို့မပြီးနိုင်ဘူးလား ဟမ်"
"မသိဘူးကွာ မင်းမသွားရဘူး"
"စီနီယာတွေပါလာမှာကွ ဒီလိုပွဲကရှားတယ်"
"အဲ့ဂိမ်းကငါ့ထက်အရေးကြီးတာလား မင်းရဲ့ကိုကိုကဖျားနေတာလေ satang ရဲ့"
