Royce Hemsworth: Ang Tito Kong Balikbayan (Boys Love) [Ongoing Story]

Chapter 07: New Beginning

— Royce POV

3 years ago...

“We’re here, Jin!” sabi ko sa pinsan ko habang kumakain kami sa restaurant ngayon.

“Mabuti na lang talaga at may nakita akong restaurant dito, nagugutom na talaga ako.”

“Nakakahiya naman sa ’yo, insan.”

“Sira! Malakas ka kaya sa akin.”

“Mas malakas ka rin sa akin. ‘Wag papatalo, AHAHAHA!”

“Pero seryoso insan. Congratulations sa ’yo. Na-promote ka sa company and you deserve it.” sabi sa akin ni Jin.

“I know na hindi ’yan madaling makuha at ang dami mong pinagdaanan sa buhay. Kaya nakakamangha na narating mo ang pinapangarap ni Tito Brandon noon pa.” He said.

“Grabing pagpupuri na ’yan insan, grabi ka na, ano bang nakain mo ngayon at ganiyan ka magsalita? AHAHAHA!”

“I’m serious Royce, no joke. Kaya deserve mong mag-celebrate ngayon, and... we’re here, treat ko na lahat, for you.”

“Salamat talaga ng marami insan ha? Hayaan mo, babawi ako sa ’yo.”

“Natutulungan mo naman din ako, kaya ganoon lang din ang gagawin ko.”

Jin Silvestre is my cousin and also half Filipino half American, pamangkin ito ni Daddy Brandon. Alam niyo kung bakit ko siya naging pinsan? Hindi ko nga rin alam, araw-araw kasi akong may kasama na asungot. Just kidding, AHAHAHAHA!

Nakilala ko siya dahil isa rin siya sa tropa ni Clifford, we’re the same age. And, to telling the truth... he’s an orphan. Kinuha na lang ni Daddy Brandon si Jin before dahil wala na nga itong magulang. My Daddy is kind to the children na nakikita niya sa ampunan kaya ’yon. Naging pinsan ko siya or should I say, he’s my half brother or kababata na nakilala ko noon sa ampunan dahil kay Daddy. Lumaki siya ng maayos sa ampunan at maaga rin siyang may potential sa sarili, kaya maaga rin siyang nakapagtapos ng pag-aaral dahil sa sobrang katalinuhan niya, kaya rin siya sumama papuntang America kagaya ko at nag-ayos ito ng mga papeles sa murang edad na kasama ko siya ay gusto niya ring tumulong sa ampunan na kung saan ay mga mga taong tumulong sa kaniya doon na pinag-aral siya noon. Kaya malaki ang utang na loob niya sa ampunan na ’yon. Well, hindi naman talaga siya ampunan. It’s like a church with a many nun, kaya hindi ko napagkakamalang ampunan ang simbahan na sinabi sa akin ni Daddy Brandon noon.

And also... Hindi ko naman din kasi siya tina-trato ng masama, actually... he’s so kind too. Kaya madali rin kaming naging close ni Jin. Noong sinabi niya kasi ang kuwentong ito sa akin 2 years ago ay doon na kami mas naging close sa isa’t-isa. Lalo na rin ako, nagkuwento rin ako dahil sa sobrang homesick namin dito sa America.

Hindi rin madali ang mga pinagdadaanan namin dito ni Jin, bukod sa sobrang lungkot mo na, na-homesick ka pa dahil hindi mo man lang nakakasama ang mga mahal mo sa buhay sa Pilipinas dahil nasanay ka na kasama sila mula pa noon. Pero habang tumatagal kami nang tumatagal dito ni Jin ay nasasanay na kaming maging manhid para hindi na namin maramdaman ang kalungkutan dito sa America.

“Oo, bawian lang tayo.”

“Yeah, hindi naman tayo parehong madamot kapag parehas tayong mayroong bagay na ikakasaya natin like pera.”

“Oo at alam mo ’yan.”

And then I realize...

“Ay shit! Kanina pa pala tayo nag-uusap dito, gagi ’yong in-order ko, wala pa rin. Fuck!

“Gagu, ako ang nag-order. Ayaw mo ba?

“Oo nga pala, lutang lang AHAHAHA!”

“Ang akala mo is mismong waiters or waitress ang pupunta rito, but no!”