(Bölümler uzundur.)
Yıllar önce öldü diye gösterilen ve karanlık bir odada renklerin ne olduğunu bilmeden, ışığı görmeden büyüyen bir kızın hikayesi.
BU HİKAYENİN HİÇ BİR KURUM VEYA KURULUŞLA ALAKASI YOKTUR.
İÇİNDE OLAN HER ŞEY TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜ...
"Mutsuzluk arkadaş arar. Cehennemde acı çeken kişi yalnız başına olmak istemez."
-Don Mugiel Reiz
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~
30.03.1996
Pınar ve ... anne karnında bir haftalık.
Genç kadın ne yapıcağını bilmez halde havaalanının içinde bir oraya bir buraya gidiyordu. İçinde ki endişe her geçen gün biraz daha büyüyordu. Başının dönmesi şuan hiç umrunda değildi. Tek istediği kocasının şu kapıdan girip valizlerini alması, daha sonra ise beraber eve gitmeleriydi.
Gelmedi.
Kocası o kapıdan içeri girmedi. Orada saatlerce bekledi. Peşinde ki adamları düşündü. Çok korkuyordu. Kumral olan saçlarını kahverengine boyamış, kısacık kestirmişti, oysa ki onun saçları uzundu, güzeldi. Yeşil gözlerini saklayan kahverengi bir lens takmıştı. Bunun yanında birde yüzünün bir kaç noktasına sahte benler yapmıştı.
O sırada yanından bir adam geçti... Sarışın bir adam...
Alex.
Alex onun yanından geçerken bir kaç dakika durmuş, kadının gözlerine bakmıştı. İstediğini bulamayınca da hızla oradan uzaklaşmıştı. Derin bir nefes aldı.
Genç kadın kafasını tekrar havalimanının kapısına geri çevirdi. İşte oradaydı. Sevdiği oradaydı. Biriciği oradaydı. Bir zamanlar bu sıfatların sahibi bir tek Alex'ti. Şimdi ise sadece Tuğrul vardı. Alex'in sunduğu o simsiyah hayattan alıp çekmişti Tuğrul onu, renkler vermişti.
Tuğrul bir kaç saniye etrafına bakındı. Genç kadını gördüğünde ise yüzünde belli belirsiz bir gülümseme olmuştu. iki gün önce evlenmişlerdi. Son kez eşyalarını ve önemli belgelerini toplamak adına Rusya içine giriş yapmıştı. Başarılı bir şekilde her şeyi halledip, kendine yaptığı kamufulaj ile geri dönmüştü. Alex ile evli olmadığı için her şey çok kolay olmuştu. İlk defa o adamla evli olmadığına şükür etmişti.
"Светлана Смирнова, в какой бы яме ты ни оказалась, вылезай из этой ямы, пока я тебя не нашел. Обещаю, я не буду злиться (Svetlana Smirnov, hangi çukurun içindeysen, ben seni bulmadan çık, söz çok kızmayacağım)."
Svetlana Smirnov bütün rusyada duyulmuş bir isimdi. Parla hiç bir zaman bu ismi benimsememişti. Bu Alex'in taktığı bir addı. "Gidelim, lütfen..." Tuğrul, genç kadını inceledi. Yara gibi bir şey görmeyince elindeki eşyaları aldı.
"Seni tanıdımı?" Parla adamın boş olan koluna sıkı sıkı tutunmuştu. "Yanımdan geçti ama tanımadı. Bu imaj beni biraz saklar." Beraber çıkışa ilerlediler.
