Poranny płacz roślin

Niemoc względem Ciebie

Kiedy nęka cię wiosny zwiastuni niepokój,
Ile bym dał by rozpromienić ci niebo,
By na siebie przyjąć całą tę nawałnicę
Niech mnie pochłoną wichry cię gnębiące

Wyobrażenie szafirowych z twych oczu smug,
Jak Damoklesa miecz nad mym sumieniem wisi,
Mógłbym paść, przepaść
Żeby w twym sercu obfitości szczęścia zawitał róg

Ale co znaczą moje puste słowa? Mówię:
„Oddaj mi troski wszelkie,
Mogę być twym męczennikiem"

Choć słowa me puste, bo tego nie dokonam,
I oczy twe puste, bo nie wystarczam,
Nie potrafię uradzić, a one wymownie mówią: „Nieczułyś"