ဘ၀အထိုထို (သို့) အပြူး

အပိုင်း ( ၈ )

အပြူးမှာ သူ့ပထွေး လိုးလို့ ဖင်ကွဲသွားသော ဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက် များကို ဆရာခိုလိမ်းထားလိုက်သည်။

ဖိုးစိုင် သည် ဖဲအရှုံးပေါ်နေသည်။မိန်းမ ထားခဲ့သောပိုက်ဆံများလည်းကုန်သွားသည်။ဦးချမ်းသာနှင့် ဒေါ်ဝဲဒူ တို့၏ မင်္ဂလာ လက်ဖွဲ့စိန်တစ်ဆင်စာ ကိုလည်း ဖဲပေါင်ရိုက်၍ ရှုံးသွားသည်။ဖဲရိုက်စရာမရှိတော့၍ မိန်းမ အလာကိုသာစောင့်၍ ဘယ်လို ညုရမလဲ ဆိုတာကိုသာ အကြံထုတ်နေသည်။

ဒေါ်ဝဲဒူ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဖဲဝိုင်းက စည်ကားသိုက်မြိုက် နေသည်။သို့သော် သူ့ယောက်ျားမပါ၍ ထူးခြားမှု ဖြစ်နေသည်။

“  မောင် ၊ ဝိုင်းထဲမပါဘူးလား ၊ ဘာလို့လဲ။ ”

“ လာပါဦး ၊ မိန်းမရယ်။ အခန်းထဲ
အနားယူပါအုံး။ ” ဆိုပြီး အိမ်ပေါ် ဆွဲခေါ်သွားသည်။

“ လွမ်းနေတာ ၊ မိန်းမကို။ ”

“ ဟုတ်လို့လား ၊ မောင်ရယ်။ ဖဲရိုက်ဖို့ ငွေမရှိရင် အိတ်ထဲကယူသွားလေ။ ”

“ ဟာ ၊ မရိုက်သေးပါဘူး။ အလွမ်းသယ်အုံးမယ်။ ”

ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်

အဲ့အချိန် အပြူး အခန်းနား ရောက်လာပြီးပထွေးနဲ့ အမေရဲ့ လိုးခန်းကို မြင်ရကြားရတော့ သူ့ဖင်လေးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ စမ်းကြည့်မိသည်။

စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ အောက်ဆင်းပြီး ဂွင်းထုဖို့ဆင်းအလာ အောင်သူနှင့် တန်းတိုးလေ သည်။
အောင်သူသည် အပြူးကိုတွေ့တွေ့ချင်း စသလိုလိုနှင့် ဖင်ကိုကိုင်ပြန်သည်။

အပြူးမှာ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပေ။ လတ်တလော မြင်တွေ့ခဲ့ရတာတွေက အပြူးရဲ့ ကာမဆန္ဒကို နိုးဆွနေလေသည်။ အောင်သူက လာကလိတော့ မရိုးမရွဖြစ်နေသူပီပီ အောင်သူလက်ကိုဆွဲကာ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့သည်။

ကာမဆန္ဒကို ပြင်းပြသူ အောင်သူ့အတွက်လည်း ယခုလို အထိအတွေ့ကပင် သူ့စိတ်ကိုနိုးဆွနိုးကြွနေခဲ့ပြီမို့ တောင့်မခံနိုင်တော့ပါ။

အပြူးလည်း အခန်းထဲရောက်တော့ အောင်သူ့ပုဆိုးကို ဗြပ်ကနဲ ဆွဲချွတ် လိုက်သည်။ ငေါက်ခနဲ ပေါ်လာတဲ့ လီးကို အငမ်းမရ လီးမစုပ်ဖူးသလိုလို စုပ်ပေးနေသည်။