ဘ၀အထိုထို (သို့) အပြူး

အပိုင်း ( ၉ )

အပိုင်း ( ၉ )

“ သားရေ ၊ မနက်စာစားဖို့ မင်းဦးလေးကို သွားနိုးစမ်း။ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ၊ အမေ။ ”

အပြူး အိမ်ပေါ်ထပ် တက်သွားကာ ပထွေးရဲ့ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

ခုတင်ပေါ် မှာ ပုဆိုးမပါဘဲ ဂေါ်လီပါတဲ့ လီးကြီးမှာ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ တင်းပြောင်နေပြီး တဇတ်ဇတ်တုန်ကာ ထောင်မတ်နေသည်။
အပြူးမှာ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။
ဟာသလိုလို ဆာသလိုလိုဖြစ်လာသည်။
လီးကြီးကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ ဒုတ်နဲ့အတို့ခံလိုက်ရသော ဖားကြီးပမာ ဖင်ကြီးမှာ ကြွတက်လာပြီး စအိုဝက ပြူတူတူဖြစ်ချင်လာသည်။

ပထွေးက နိုးလာပြီး သူ့လီးကို ကြည့်ကာပြုံး၍ “ အပြူးဘာလဲ ” လို့ပြောပြီး လီးကြီးကို မျက်စပစ်ပြသည်။

“ မနက်စာ စားမယ်တဲ့ ၊ အမေခေါ်ခိုင်းလို့။ ”

အပြူးလည်း အမြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
ပထွေးကတော့ လီးကြီးကိုကိုင်၍ကျန်ခဲ့သည်။

×××××

နေ့လည်ရောက်တော့
“  မိန်းမ ရေ ၊ အပြူးလည်း မတွေ့ပါလား။ ”

“ သူ့အခန်းထဲမှာနေမယ် ၊ မောင်ကလည်း။ "

“ အေးပါကွာ ၊ အနှိပ်ခံချင်လို့ပါ ၊ ဒါဆို အပေါ် သွားလိုက်အုံးမယ်ကွာ။ "

အပြူး မနက်က အရှိန်နဲ့ သူ့လီးလေးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေသည်။
ဖင်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်းသွင်းပြီး နောက်တစ်ဖက်က လီးကိုထုနေသည်။

ပထွေးက အခန်းထဲဝင်လာပြီး တံခါးကို လော့ချလိုက်သည်။

အပြူးလန့်သွားသည်။

ပထွေးက အနားကပ်လာပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
လီးက မထောင်သေးပါ ၊ မထောင်ဘဲနဲ့ ပျော့စိစိ ဖြစ်နေတာတောင် အတော်ကြည့်ကောင်းနေသည်။

“  ဦး ၊ အမေရှိတယ်လေ ၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ။ "

“ တိုးတိုး‌နေ ၊ အပြူး။ ငါ့ကို မှုတ်ပေးစမ်းဟာ ၊ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေ ပြောမနေနဲ့ ၊ အချိန်မရဘူး ၊ မင်းအမေ ရိပ်မိမယ်။ " ပြောပြီး သူ့လီးကို အပြူးပါးစပ်နား တေ့ထည့်လိုက်သည်။