ဘ၀အထိုထို (သို့) အပြူး

အပိုင်း ( ၁၂ )

အပိုင်း ( ၁၂ )

နေညိုချိန် လေတဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်နေတဲ့
ညနေခင်းတစ်ခုမှာ ထန်းရေယူဖို့ အပြူးထန်းတောသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

ထန်းတောထဲရောက်တော့ ကိုသာကျော်တစ်ယောက် ထန်းပင်ပေါ်မှာ ထန်းလှီးနေသည် ၊ လေတွေ တဝေါဝေါ တိုက်ခတ်နေသည်။
အပြူး ထန်းပင် အောက်ရောက်တော့ ကိုသာကျော် အောက်သို့ဆင်းလာသည်။

ပုဆိုးကို ပေါင်လယ်လောက်အထိ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ၀တ်ထားပြီး ထန်းလှီးဓားကို ခါးမှာ ချပ်နေအောင် ချိတ်ထားသည်။ အင်္ကျီမပါ အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်း ၊ အောက်ပိုင်းကလဲ ပေါင်လယ်လောက်အထိ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ ဝမ်းဗိုက်သားများမှာ ဆစ်ပတ် အမြောင်းမြောင်းနဲ့ ကြည့်ကောင်းလှသည်။
မြင်ရသူ အပြူးအဖို့ မျက်တောင်မခတ်နိုင်ပဲ တံထွေးကိုသာ အကြိမ်ကြိမ် မြိုချခဲ့ရသည်။

လှေကား တစ်ထစ်နဲ့တစ်ထစ် ခြေကိုပြောင်းလိုက်တိုင်း ဂွေးဥ မဲမဲတွဲတွဲကြီးမှာ ဘယ်ညာယိမ်းလို့ လှုပ်ခါနေကြသည်။
ဒစ်ပြဲပြဲ လီးညိုကြီးမှာလည်း ဂွေးဥများနဲ့အပြိုင် လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြစ်နေသည်။

ကမ္ဘာမြေကြီးရဲ့ဆွဲအားကြောင့် ဂွေးဥများမှာ
အောက်သို့ ပြုတ်ကျတော့မည့်အလား မြင်နေရသည်မှာ ရင်ထဲတွင် နာဂစ်မုန်တိုင်းတိုက်ခတ်သွားသလိုပဲ။
အောက်ကိုဘယ်ချိန်ရောက်မှန်းတောင်မသိလိုက်ဘူး ၊ အပြူးတစ်ယောက် အတွေးနယ်ချဲ့နေသည်။

" အပြူး ၊ ရှေ့ကသွားလေ ၊ တဲကိုရောက်မှထည့်ပေးမယ်။ "

" အယ်..ကိုသာကျော် ၊ ဘာကိုထည့်မှာလဲ။ "

" ဟာ ၊ ဘာကိုထည့်ရမှာလဲ။ ထန်းရေပေါ့ဟ ၊ အပြူးရဲ့။ "

အပြူး ပြုံးစိစိ နဲ့ ဆက်သွားလိုက်သည်။

" ဟိတ်...အပြူး ၊ ငါအခုမှကြည့်မိတယ်။ မင်းဖင်က မိန်းမ ဖင်လိုပဲဟ ၊ မင်းလမ်းလျှောက်ရင် တုန်နေတာပဲ ၊ တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ ငလျှင်လှုပ်တော့မယ့် အတိုင်းပဲ ၊ ပြီးတော့တင်းကားနေတာဟ။ မင်းသာ မိန်းကလေးဆို
ငါဆွဲလိုးမိမလားမသိဘူးကွာ။ "

" အမ်..ပြောရဲတယ်နော် ၊ မိန်းကလေးမှ လိုးစရာပါတယ် မှတ်နေလား။ လူတစ်ယောက်က ထမင်းစားဖို့ဘဲ အသက်ရှင်တာမဟုတ်သလို ဖင်ဆိုတာလဲ ချေးပါဖို့ဘဲ ပါလာတာမဟုတ်ဘူး ၊ ဖင်ဆိုတာလိုးလို့ရတယ်လေ။ "