Panaginip Lang

6

6. Coffee Shop - Day

Alaalang nais kong balikan ngunit hindi ko na maari pang-balikan. Isang alaalang
hinding-hindi ko makakalimutan.

BAM

9 Months later...

"Bro?" Tawag ni Ark sakin na ngayon ko lang narinig na tinatawag niya pala ako.

"Tulala ka nanaman, hanggang ngayon ba si AI pa rin yang iniisip mo yung iniwan mo sa bus na babae?" Sabi naman ni Erie habang humihigop ng chocolate coffee.

Siyam na buwan na ang nakakaraan nang iwan ko siya sa bus ng walang paalam kahit na masakit para sa'kin na gawin 'yon ay ginawa ko. Umayos ako ng upo at humarap sa kanilang dalawa na nakangiti.

"Ano saan next destination natin?" Sabi ko sa kanila habang nakangiti.

"Sa shoot mo, saan pa ba?" Sabay na sabi ni Ark at Erie sakin na mga matalik kong kaibigan.

This two is my bestfriends since junior high and now here we are still together. Si Erie siya yung manager ko sa lahat ng event ko, si Ark naman taga ayos ng schedule ko sa lahat.

Akalain niyo yun sila pa rin pala makakasama ko hanggang ngayon. This kind of friendship is so solid and i will treasure this for life.

"Sabi ko nga, haha. Tara na." Sabi ko sa kanilang dalawa at tuluyan ng tumayo sa sofa ng coffee shop.

Habang nasa byahe kami papunta sa shoot ko inaalala ko ang nangyari way back. Yung sa Train Station si AI, Mall, Bus, Book Cafe, Bus yung hinalikan ko si AI at hinalikan ako ni AI pabalik. 

It's still here in the back of my mind, i still want to go back there and never leave her like a idiot dumb.

I'm just scared back then, scared of losing her, and now I'm fucking hate myself because i hurt her, i hope if i saw her again i will explain and say sorry. I will not expect her to forgive me, that's the only thing that I can do.

Yung makahingi ako ng sorry sa kanya, hindi ko na aasahan pa na mapatawad pa niya ako sa ginawa ko. Basta makahingi lang ako ng sorry yun lang, ayos na ako.

AI

"AI samahan mo ako sa GT sa saturday?" Sabi ni Cleave, habang nag-pupuppyeyes sakin.

"Ano namang gagawin ko doon aber?" Sabi ko kay Cleave na nakataas ang isang kilay ko.

"Syempre ikaw ang photographer ko." Nakangiting sabi ni Cleave sakin.

This is my bestfriend Cleave, siya ang bestie ko simula nang elementary pa kami. Kapatid na turing ko sa kanya, sa tuwing hindi ko gusto na umuwi or magstay sa bahay uuwi lang ako sa kanila welcome na ako. Kaya ganyan lang siya ka relax magpaalam or magsabi sakin kasi alam niya na hindi ko siya matitiis.

Wow as in wow lang! seriously, photographer na pala niya ako ngayon. Aish nevermind.

"Fine." I said while walking.

"Thanks AI." She said and hug me tight.

Naku! Cleave pasalamat ka mahal kita.

Habang naglalakad kami ni Cleave may naalala ako bigla siyam na buwan na pala nakakaraan ng iwan niya ko sa bus, grabe iniwan ako ng walang paalam asan ang hustisya doon?! 

Pwede naman sana siya magpaalam sakin ng maayos, gisingin ako, hindi yung iniwan ako ng walang sabi, ang sakit. Kagaya ng pagiwan ni Daddy samin ni Mommy ang sakit na maiwan ng walang sabi- sabi.

Alam mo yun ginising ako ni kuya kondoktor na wala na siya sa tabi ko, buti nalang walang nanamantala sa'kin habang tulog. Kung meron man naku! ewan ko baka kung saan na ako dinampot nang araw na 'yon.

Pagkatapos namin magusap ni Cleave umuwi agad ako ng bahay at nagkulong sa kwarto.

Habang nagsusulat ako sa mini notebook ko ay hindi ko sinasadyang masagi ang journal ko na puno ng memories na dumaan sa buhay ko, habang pinupulot ko yung mga pictures may nakita akong picture na never nawala sa isip ko, isang alaalang hinding-hindi ko makakalimutan

"Blue…"

💌