Panaginip Lang

10

10. Tagpuan - Day

Sa isang lugar na tinatawag na tagpuan ng dalawang taong itinadhana pero hindi itinakda pero hindi itinadhana, muling pinagtagpo sa huling pagkakataon.

AI

5 years later...

Heto ako ngayon nasa train station nakatayo, nagaantay sa susunod na train. I look around para tignan ang mga tao sa paligid ko yung iba naiinip na kakaantay sa train, yung iba namannaguusap, nagce-cellphone at kong ano-ano pa.

Pero kung titignan natin silang maigi yung iba dyan broken, depress, iniintay ang tunay na pag-ibig, inlove etc. Nakakatuwang isipin na isa din ako sa kanila.

Nagaantay at umaasa pa rin na pag-tagpuin nitadhana ang landas namin ni Blue. Oo, umaasa pa rin ako na makikita ko siya ulit. At sa pagkakataon na yun ay hindi ko na palalagpasin na sabihin ang aking nararamdaman para sa kanya. Kahit na hindi niya ako gusto ay sasabihin ko ito, kesa naman habang buhay kong sarilihin tong nararamdaman ko sa kanya.

At sa wakas dumating na din ang train kaya lang parang ang labong makasakay ako dahil siksikan na ayaw ko namang isiksik ang sarili ko doon tapos hindi na talaga kasya. Kaya ako nalang ang naiwan dito, ay hindi pala wait parang familiar ang isang ito?! Wait si Blue Anthony Magdiwang ba yon'?

I walked closer and squinted my eyes to confirm if it's really him, and Alas!! It's really him!! What is he doing here!?

"Blue." Tawag ko sa kanya while staring at him.

"AI, is that you?" He said in a shocked expression.

"Ah, yeah it's me. Hmm. How are you? Long time no see." I said with a smile.

"Here still searching how to find you." He said while scratching the back of his neck.

"Pero dahil nakita na kitang muli hindi ko na palalagpasin ang pagkakataon na ito na sabihin sayo ang mga gusto ko ng sabihin sayo dati pa." He said in a serious face and tone of his voice.

Lumapit siya sakin kaya kitang kita ko na ang kanyang seryosong mukha, ngayon ay
magkaharap na kami. He never change, but today he look too serious.

"What do you mean?" I said.

Kinakabahan ako sa sasabihin niya pero ito na rin ata ang tamang panahon para sabihin sa kanya ang gusto ko ring sabihin matagal na. Hindi ko alam bakit after 3 years ay ngayon lang kami pinagtagpo ni tadhana?

Pero salamat na rin dahil finally ay masasabi ko na ang nararamdam ko sa kanya.

"AI, I like you I really do." He said.

Pagkasabi niya nagulat ako kasi our feelings are mutual. Siguro mga 5 minutes bago ako nagsalita ulit dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin nagsi-sink in sa utak ko na parehas kami ng nararamdaman sa isat' isa.

Hindi ko inexpect na may gusto rin siya sa akin. Nakakagulat talaga na yung taong gusto mo ay may gusto rin sayo. Grabe ka talaga, Lord.

"Since when?" I said innocently.

"Since I met you AI, simula nang araw na hinalikan kita you're always in my mind and heart every minute and seconds." He said while looking into my eyes.

I really feel his sincerity, ang pag-ibig talaga walang pinipiling lugar, oras, o araw kapag ito ay naramdaman mo na hindi mo na ito mapipigilan pa.

Lumapit siya sa akin para lalo ko pang makita ang kanyang mala-anghel na mukha, hindi ko maitatanggi na mas lalo siyang gumwapo.

"AI Mabini, can you be my girlfriend?" He said while staring at me and hold my hand, patiently waiting to my answer.

"Blue, I like you too. My answer is—"

At isang umaga nagising nalang akong lumuluha dahil panaginip lang ang lahat, akala ko totoo ang lahat bakit ganon? Feeling ko totoo lahat ng pangyayaring nangyari sa panaginip ko?!

Pakiramdam ko talaga na totoo ang lahat.
Sana hindi nalang ako nagising, sana nanatili na lamang ako sa panaginip na iyon. Ang sakit lang malaman na pinagtagpo lang kami sa isang panaginip lang.

I fell back into the sheets of my bed and longingly close my eyes, pinipilit na bumalik sa pagtulog, nagdadasal, at nagmamakaawa na ibalik ako sa panaginip na yon'. Gusto kong bumalik at wag nalang magising pa sa pagkakatulog. Because in my dream, alam ko na meron akong siya at meron siyang ako.

💌