Πόλεμος Και Ειρήνη

Νατάλια

Η γειτονιά τους ήταν όμορφη μα όσο η ώρα περνούσε τόσο η Θεοφανώ καταλάβαινε ότι πέρα από τη διαφορά στα κτήρια, ήταν και στον καιρό

"Κάνει κρύο"

Είπε

"Στο να βάλεις τη γούνα"

"Σ'ευχαριστω"

Είπε κρατώντας την σφιχτά δίχως να αφήσει το μπράτσο του

"Χαίρεται,κύριε Λάσκαρη"

Είπε μια κοπέλα ενώ ο συνοδός της τον χαιρέτησε στρατιωτικά πριν συνεχίσει το δρόμο του

"Ποιος ήταν αυτός?"

"Ένας στρατιώτης μου, αύριο θα βουηξει το στρατόπεδο"

Ψιθύρισε ο Αντρέι δίνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο

"Αυτό είναι καλό?"

"Το καλύτερο"

Δεν άργησαν να πάνε στο σπίτι του φίλου του.Εκει άνοιξε την πόρτα μια άλλη κοπέλα με ξανθά μαλλιά

"Αντρέι,περάστε"

Η Θεοφανώ μπήκε πίσω από τον Αντρέι

"Αντρέι, συγχαρητήρια"

Οι δυο φίλοι του μιλούσαν ρωσικά, κάνοντας τη Θεοφανώ να νιώσει μειονεκτικά δίχως όμως να νιώσει παρείσακτη.Ο άλλος άντρας φορούσε κι αυτός στολή και αμέσως αγκάλιασε τον Αντρέι

"Από δω,η Θεοφανώ,Θεοφανώ η Ναταλία"

Η Θεοφανώ αμέσως στράφηκε στον Αντρέι προτού χαιρετήσει την κοπέλα με ένα νεύμα της κεφαλής της.Ναταλια,θες να ταν η κοπέλα που είχε κάποτε αρραβωνιαστεί ο Αντρέι?

"Από δω ο άντρας της ο Λεβ"

Ο Λεβ πήρε το χέρι της και το φίλησε

"Αντρέι να βάλω βότκα?"

"Ναι,βάλε"

Ο Λεβ γέμισε τα ποτήρια και τα μοίρασε

"Στην υγειά σας"

Η Θεοφανώ το κατέβασε και αυτή με τη μια μιμουμενη τους άλλους.Η βότκα έκαψε το λαιμό μα ζέστανε τα σωθικά της, πρώτη φορά είχε νιώσει πως χρειαζόταν τη ζεστασιά της

Ο Αντρέι την κοίταξε μα δεν είπε κάτι

Η Θεοφανώ δε μίλησε πολυ,στις απλές ερωτήσεις φρόντιζε ο Αντρέι να μεταφράζει

"Πως σου φαίνεται η Οδησσός?"

"Όμορφη και διαφορετική"

"Θα σου αρέσει και όταν μάθεις ρωσικά θα κάνουμε πολύ καλή παρέα"

Η βραδιά ήταν ευχάριστη όσο κράτησε και γύρισαν σπίτι αρκετά νωρίς.Με τον Λεβ θα τα έλεγε ούτως ή άλλως στο στρατόπεδο