Πόλεμος Και Ειρήνη

Σπηλιά

"Θεοφανώ,σταμάτα"

Ο Αντρέι την έπιασε από το χέρι και τη σταμάτησε

"Φτάσαμε"

Είπε η Θεοφανώ

~~~

Η Θεοφανώ κοιμόταν ένα ακόμα όραμα τη βρήκε,το όραμα που της έδειχνε τον θάνατο του,σε ένα πεδίο μάχης στην Πρωσία.

"Αντρέι"

Δίχως να το σκεφτεί, μέσα στη νύχτα βγήκε από τον πύργο και έτρεξε,έτρεξε τόσο

"Καρδιά μου"

Ήταν πληγωμένος σε ένα πρόχειρο κρεβάτι.Η Θεοφανώ πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο της και άρχισαν να τρέχουν

Η λαβωματια ήταν βαθιά και δεν έλεγε να σταματήσει να παφλαζει αιμα.Η Θεοφανώ έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε με κάθε βήμα ο Αντρέι έχανε δυνάμεις.Τη θέση του λασπομενου χώματος της Πρωσίας πήρε το χώμα της Μάνης,το χώμα του Ταινάρου

"Θεοφανώ,πως?"

Είπε ξεψυχα

"Μη μιλάς"

Η σπηλιά φαινόταν,ήταν κοντά.

"Φτάσαμε"

Ο Αντρέι είχε χάσει τελείως τις αισθήσεις του και έτσι τον έσυρε στο εσωτερικό της σπηλιάς ανήμπορη να τον κουβαλήσει άλλο

"Θα αντέξεις"

Τα μάτια έγιναν πράσινα και άρχισε να ψέλνει προσευχές και ξόρκια ενώ παράλληλα έλυνε το πουκάμισο του